1. Alif-Lam-Mim-Sad.
2. Kitabun unzila ilejke fe la jekun fi sadrike haracun minhu li tundhira bihi ve dhikra lil-mu’minin.
3. Ittabi’u ma unzile ilejkum mir-Rabbikum ve la tettabi’u min dunihi evlija, kalilen ma tedhakkarun.
4. Ve kem min qarjetin ehlaknaha fe caeha be’suna bejetan ev hum qailun.
5. Fema kane de’vahum idh caehum be’suna illa en kalu inna kuna zalimin.
6. Fe le nes’elenne-llezine ursile ilejhim ve le nes’elenne-l-murselin.
7. Fe le nukhbirennehum bil-ilmi ve ma kunna gaibin.
8. Vel vaznu jevmeidhin il-hakk, fe men thequlat mevazinuhu fe ulaike humu-l-muflihun.
9. Ve men khaffet mevazinuhu fe ulaike-llezhine khasiru enfusehum bima kanu bi ayatina jezlimun.
10. Ve le kad mekkennakum fi-l-ardi ve ce’alna lekum fiha me’aysh, kalilen ma teshkurun.
11. Ve le kad halaknakum thumme savvernakum thumme kulna li-l-melaiketi-sxhudu li-Ademe fe sexhedu illa Iblis, lem jekun mine-s-saxhidin.
12. Kale ma meneake en tesxhjude idh emertuk? Kale ene khajrun minhu, halekteni min narin ve halektehu min tin.
13. Kale fehbit minha, fe ma jekunu leke en tetekebbere fiha, fakhruxh ineke mine-s-saghirin.
14. Kale enzirni ila jevmi jub’athun.
15. Kale ineke mine-l-munzharin.
16. Kale fe bima agvejtani le ak’udenne lehum sirataka-l-mustekim.
17. Thumme le atijennehum min bejni ejdihim ve min khalfihim ve an eymanihim ve an shemailihim, ve la tedzhidu ekserehum shakirin.
18. Kale ukhruzh minha medh’umen medh’uran, le men tebi’ake minhum le emle’enne dzhahenneme minkum edzma’in.
19. Ve ja Ademu-skun ente ve zevduk el-xhennete fe kula min haitu she’itum ve la takrabahadhihi-shezharete fe tekuna mine-z-zalimin.
20. Fe vesvese lehumesh-shejtanu li jubdiye lehum ma vuriye anhum min sev’atihima ve kale ma nehekuma Rabbukuma an hadhihi-s-shezhareti illa en tekuna melekejn ev tekuna mine-l-khalidin.
21. Ve kasemehuma inni lekuma le mine-n-nasihin.
22. Fe della huma bi gurur, fe lemma dza’ka-s-shezharete bedet lehum sev’atu huma ve tafiqa jexhsifani alejhi min veraki-l-xhenneti ve nedehuma Rabbuhuma elem enhakuma an tilkuma-s-shezhareti ve akul lekuma inne-s-shejtane lekuma aduvvun mubin.
23. Kale Rabbi zalemna enfusena ve in lem taghfir lena ve terhamna le nekunenne mine-l-khasirin.
24. Kale ihbitu ba’dukum li ba’din aduvvun ve lekum fi-l-ardi mustekarrun ve meta’un ila hinin.
25. Kale fiha tehjjaune ve fiha temutune ve minha tuhredzhun.
26. Ja beni Ademe kad enzelna alejkum libasen juvari sev’atikum ve rishan ve libasu-t-takva dhalike khajrun, dhalike min ajati-l-lahi le’allehum jedhakkarun.
27. Ja beni Ademe la jeftinennekumu-s-shejtanu kema ahredzhe ebavejkum mine-l-xhenneti, jenzihu anhum libasehuma li jurijehuma sev’atehuma, innehu jerakum huve ve kabilehumin haitu la teravnehum, inna dzhaelna-s-shejtane evlijen lillezhine la ju’minun.
28. Ve idha fe’alu fahisheten kalu vedzhdna alejha abaena ve-l-lahu emerana biha, kul inna-l-laha la je’muru bi-l-fahsha, ete kulune ale-l-lahi ma la te’lemun?
29. Kul emere Rabbi bi-l-kist ve ekimu vudzhuhakum inde kulli meshdzhidin ved’u hu muhlisine lehu-d-dine, kema bede’kum ta’udun.
30. Ferikan heda ve ferikan haqqa alejhim-ed-dhalaletu, inna-humu-t-takhadhu-s-shejtine evlijen min dunil-lahi ve jehsabune ennehum muhtedun.
31. Ja beni Ademe huzu zinetekum inde kulli meshdzhidin ve kulu ve-shrabu ve la tusrifu innehu la juhibbu-l-musrifin.
32. Kul men harreme zinete-l-lahi-l-leti ahredzhe li ibadihi ve-t-tajjbati mine-r-rizki, kul hi-je lillezhine amenu fi-l-hajati-d-dunja khalisaten jevme-l-kijameti, kethalike nufassilu-l-ajati likavmin ja’lemun.
33. Kul innema harreme Rabbi-l-fevahishe ma dhahare minha ve ma betane ve-l-ithme ve-l-bagjje bi gajri-l-hakk ve en tushriku bi-l-lahi ma lem junezzil bihi sultanan ve en tekulu ale-l-lahi ma la te’lemun.
34. Ve li kulli ummetin edzhal, fe idha dza’e edzhlu hum la jestekhirune sa’eten ve la jestegdimuun.
35. Ja beni Ademe, imma je’jiennekum rusulun minkum jaqusune alejkum ajati, fe men iteka ve aslaha, fe la khaufun alejhim ve la hum jahzenun.
36. Ve-l-lezhine kedhhebu bi ajatina ve-stekberu anha, ulaike ashabu-n-nari, hum fiha khalidun.
37. Fe men edhlamu mim-meniftera alellahi kedhiben ev kedh-dhebe bi ajatihi, ulaike jenaluhum nasibuhum minel-kitabi, hatta idha dzaethum rusuluna jetaveffevnehum kalu ejne ma kuntum ted’une min dunillah? kalu dhallu anna ve shehidu ala enfusihim ennehum kanu kafirin.
38. Kale dhkulu fi umemin kad khalet min kablikum minel-xhinni ve-l-insi fin-nar, kullma dehalet ummetun le’anet ukhateha hatta idha djarreku fiha dzhami’an, kalet uhrahum li-ulahum rabbena ha’ula’i adhalluna featihim adhaben di’fen minen-nar. Kale likullin di’fun ve lakin la ta’lemun.
39. Ve kalet ulahum li-uhrahum, fe ma kane lekum alejna min fadlin fedhuku-l-adhabe bima kuntum teksibun.
40. Innel-lezine kedh-dhebu bi ajatina vestekberu anha, la tufettehu lehum ebvabu-s-semai ve la jedhkhulune-l-xhennete hatta jelidzhel-cemelu fi semmil-hijat. Ve kethalike nedzhzil-mudzhlimin.
41. Lehum min xhehenneme mehadun ve min fevkihim gavashin. Ve kethalike nedzhzil-zhalimin.
42. Ve-l-lezine amenu ve amilu-s-salihati, la nukellifu nefsen illa vus’aha, ulaike ashabu-l-xhenneti, hum fiha khalidun.
43. Ve neze’na ma fi sudurihim min ghillin, tedzhri min tahtihimul-enharu. Ve kalu-l-hamdu lillahi-l-lezhi hedana li hadha ve ma kunna li nehte die lev la en hedana-l-lah. Lekad dzhaet rusulu rabbina bil-hakk. Ve nudu en tilkumu-l-xhennetu urithtumuha bima kuntum te’amelun.
44. Ve nada ashabu-l-xhenneti ashaba-n-nari en kad vedzhidna ma ve’adena rabbuna hakkan, fe hel vedzhedtum ma ve’ade rabbukum hakkan? Kalu neam. Fe edhdhenem muedhdhinun benneh-l-lahinetu ala-z-zalimin.
45. El-lezine jesud-dune an sebilillahi ve jebghuneha ivedhen ve hum bil-ahireti kafirun.
46. Ve bejnehuma hijabun ve ale-l-a’rafi ricalun ja’rifune kullen bi simahum, ve nadav ashabel-xhenneti en selamun alejkum, lem jedhuluha ve hum jedhma’un.
47. Ve idha surifet ebsaruhum tilka ashabin-nari kalu rabbena la tedzhelna me’al-kavmi-z-zalimin.
48. Ve nada ashabul-a’rafi ricalen ja’rifunehum bi simahum kalu ma aghna ankum dzhame’ukum ve ma kuntum testekbirun.
49. E ha’ula’il-lezine aksamtum la jenaluhumu-l-lahu bi rahmetin, edhkhulu-l-xhennete la khaufun alejkum ve la entum tehzenun.
50. Ve nada ashabun-nari ashabel-xhenneti en efidu alejna minel-ma’i ev mimma razekakumu-l-lah. Kalu innellaha harremehuma alel-kafirin.
51. El-lezine ettehadu dinahum lehven ve le’iben ve gherrethu-l-hajatu-d-dunja, fe-ljevme nensehum kema nesu likae jevmi-him hada ve ma kanu bi ajatina jedhkeferun.
52. Ve lekad dzhaenahum bi kitabin fesselnahu ala ilmin huden ve rahmeten li kavmin ju’minun.
53. Hel jenzurune illa te’vileh, jevme je’ti te’vilehu je kulu-l-lezine nesuhu min kablu kad dzhaet rusulu rabbina bil-hakk, fe hel lena min shefe’in fe jeshfe’u lena ev nuraddu fe na’mele gajre-l-lezi kunna na’melu? Kad khasiru enfusehum ve dalla anhum ma kanu jefterun.
54. Inne rabbekumu-l-lahu-l-lezi halekas-semavati ve-l-erda fi sitte ejamin thumme-steva alel-arsh, jugshil-lejle-n-nehara jetlubehu hasithan ve-shemse ve-l-kamera ve-n-nudzuma musahharatin bi emrih. Ela lehu-l-khalku ve-l-emru. Tebarekallahu rabbul-alemin.
55. Ed’u rabbekum tadharru’en ve khufjeten, innehu la juhibbu-l-mu’tedin.
56. Ve la tufsidu fi-l-erdi ba’de islahiha, ved’uhu khaufen ve tama’a, inne rahmetallahi karibun minel-muhsinin.
57. Ve huve-l-lezi jursilu-r-riyaha bushran bejne jede rahmetih, hatta idha akallet sehaban thikalen sekna-hu li beledin mejtin fe enzelnabi-l-ma’e fe ahredzhna bihi min kulli-th-themerat, kethalike nukhredzhul-mevta le’allekum tedhakkarun.
58. Ve-l-beladu-t-tajjibu jahruju nebatuhu bi izni rabbih, ve-l-lezi khabusa la jahruju illa neke-da, kethalike nussarrifu-l-ajati li kavmin jeshkurun.
59. Lekad erselna nuhan ila kavmih fa kale ja kavmi budhullaha ma lekum min ilahin gajruhu, inni akhafu alejkum adhaben jevmin azim.
60. Kale-l-mela’u min kavmihi inna le nerake fi dalalin mubin.
61. Kale ja kavmi lejse bi dalaletun ve lakinni resulun mir-Rabbi-l-alemin.
62. Ubel-lighukum risalati Rabbi ve ansahulakum ve a’lemu minallahi ma la ta’lemun.
63. E’vedzhibtum en dzhe’akum dhikr min Rabbikum ala redzhulin minkum li jundhirkum ve li tetekun ve leallekum turhamun.
64. Fekedhdhebuhu fe endzhejnahu ve-l-lezine meahu fi-l-fulki ve agarkna-l-lezine kedhdzhebu bi ajatina, innehum kanu kavmen aminin.
65. Ve ila ‘Adin akhahum Hudan kale ja kavmi budhullaha ma lekum min ilahin gajruhu, e fe la tetekun.
66. Kale-l-mela’u-l-lezine keferu min kavmihi inna le nerake fi sefehetin ve inna le nadhunnuke minel-kedhibin.
67. Kale ja kavmi lejse bi sefehetun ve lakinni resulun mir-Rabbi-l-alemin.
68. Ubel-lighukum risalati Rabbi ve ene lekum nasihun emin.
69. E’vedzhibtum en dzhe’akum dhikr min Rabbikum ala redzhulin minkum li jundhirkum, vezhkuru idh dza’alekum khulefae min ba’di kavmi Nuhin ve zadakum fi-l-khalqi bastaten, fe zhkuru aleae-l-lahi leallekum tuflihune.
70. Kalu edzhe’tena li na’bude-l-laha vahdehu ve nezdhera ma kane ja’budu aba’una, fe’tina bima ta’iduna in kunte mine-s-sadikine.
71. Kale kad veka alejkum min Rabbikum ridzun ve ghadab, e tudzadiluneni fi esmaen semmejtemuha entum ve abaukum ma nezzelellahu biha min sultan, fe-ntaziru inni meakum minel-muntazirin.
72. Fe endzhejnahu ve-l-lezine meahu bi rahmetin minna ve kat’ana daberel-lezine kedhdzhebu bi ajatina ve ma kanu mu’minin.
73. Ve ila Semude akhahum Salihan kale ja kavmi budhullaha ma lekum min ilahin gajruhu, kad dzh’ekum bejjinatun min Rabbikum, hadhihi nakatu-l-lahi lekum ajeten, fedhuruha te’kul fi erdi-l-lahi ve la temessuha bi su’in fe jakhudhakum adhabun elim.
74. Vezhkuru idh dza’alekum khulefae min ba’di ‘Adin ve bevveekum fi-l-erdi tet-tehidune min suhuliha kusuren ve tenhitune-l-dzhibale bututen, fedhuru aleae-l-lahi ve la ta’sev fi-l-erdi mufsidin.
75. Kale-l-mela’u-l-lezine stekberu min kavmihi li-l-lezine-studh’ifu limen amene minhum et’ale-mune enne Salihan mureselun mir-Rabbih, kalu inna bima ursile bih mu’minun.
76. Kale-l-lezine-stekberu inna bi-l-lezi amentum bih kafirun.
77. Fe ‘akaru-n-nakata ve ‘atevu an emri Rabbihim ve kalu ja Salihu’tina bima ta’iduna in kunte mine-l-murselin.
78. Fe ehadethumu-r-redzhfetu fe esbahu fi darihim dzhathimin.
79. Fe tevel-la anhum ve kale ja kavmi lekad ebleghtukum risalete Rabbi ve nasehtu lekum ve lakin la tuhibbune-n-nasi-hin.
80. Ve Lutan idh kale li kavmihi etetune-l-fahishte ma sebekakum biha min ehadin minel-alemin.
81. Innekum le te’tune-r-ridzhelen shehvaten min dunin-nisa, bel entum kavmun musrifun.
82. Ve ma kane dzhavabu kavmihi illa en kalu ahredzhuhum min karjetikum, in-nehum unasun jetetehherun.
83. Fe endzhejnahu ve ehlehu illa-mraetehu kanet minel-gabirin.
84. Ve emtarna alejhim metaren fenzur kejfe kane akibetu-l-mudzhirimin.
85. Ve ila Medjene akhahum Shu’ajben, kale ja kavmi budhullaha ma lekum min ilahin gajruhu, kad dzh’ekum bejjinatun min Rabbikum, fe evfu-l-kejle ve-l-mizane ve la tebsuhu-n-nase eshjaehum ve la tuf-sidu fi-l-erdi ba’de islahiha, dhalikum hajrun lekum in kuntum mu’minin.
86. Ve la te’ud’u fi kulli siratin tu’idu-ne ve tesuddu an sebili-l-lahi men amene bih ve tebghuneha ivedha, vezhkuru idh kuntum kalilen fe kes-sekum ve-nzuru kejfe kane akibetu-l-mufsidin.
87. Ve in kane taifetun minkum amenu bi-l-lezi ursiltu bih ve taifetun lem ju’minu, fe-sbiru hatta jahkumu-l-lahu bejnena, ve huve hajru-l-hakimin.
88. Kale-l-mela’u-l-lezine-stekberu min kavmihi le nuhridzhennake ja Shu’ajbu ve-l-lezine amenu me’ake min karjetina ev le ta’udunne fi milletina, kale e ve lav kunna karihin?
89. Kad ifterajna alellahi kedhiben in ‘udna fi milletikum ba’de idh nedz-dzena-l-lahu minha, ve ma jekunu lena en ne’ude fiha illa en jeshaellahu Rabbuna, vesi’a Rabbuna kul-le shejin ‘ilma, ‘alellahi tevekkalna, Rabbena-ftah bejnena ve bejne kavmina bil-hakk ve ente hajru-l-fatihin.
90. Ve kale-l-mela’u-l-lezine keferu min kavmihi le in ettebe’tum Shu’ajben innekum idhen lakhasi-run.
91. Fe ehadethumu-r-redzhfetu fe esbahu fi darihim dzhathimin.
92. El-lezine kedhdzhebu Shu’ajben ke en lem jaghneu fiha, el-lezine kedhdzhebu Shu’ajben kanu humu-l-khasirin.
93. Fe tevel-la anhum ve kale ja kavmi lekad ebleghtukum risalete Rabbi ve nasehtu lekum, fe kejfe ase ala kavmin kafirin.
94. Ve ma erselna fi karjetin min nebijjin illa ehadnahu bi-l-be’sei ve-d-darri le’allehum jeddharr’aun.
95. Thumme beddelna mekanes-sejji’eti-l-hasenete hatta ‘afau ve kalu kad messe aba’ena-dh-dhara’u ve-s-serra, fe ehadnahum bagh-ten ve hum la jes’urun.
96. Ve lev enne ehlal-kura amenu vet-tekeu le fetahna ‘alejhim bereketin mine-s-sema’i ve-l-erdi ve lakin kedhdzhebu fe ehadnahum bima kanu jeksibun.
97. E fe emine ehlul-kura en je’tijehum be’suna bejaten ve hum naimun.
98. Ev emine ehlul-kura en je’tijehum be’suna dhuhen ve hum jel’abun.
99. E fe eminu mekre-l-lahi, fe la je’menu mekre-l-lahi illa-l-kavmu-l-khasirun.
100. E ve lem jehdi li-l-lezine jerithu-l-erda min ba’di ehliha en lev nesha’u asabnahum bi-dhunubihim ve netbe’u ‘ala kulubi-him fe hum la jesme’un.
101. Tilkel-kura nekussu alejke min enba’iha, ve lekad dzaethum rusuluhum bil-bejjinat, fe ma kanu li ju’minu bima kedhdzhebu min kablu, kethalike jetba’ullahu ‘ala kulubi-l-kafirine.
102. Ve ma vedzhdna li-ektherihim min ‘ahdin, ve in vedzhdna ektherahum le fasikin.
103. Thumme be’athna min ba’dihim Musa bi ajatina ila Fir’avne ve mele’ihi fe zhalemu biha, fenzur kejfe kane ‘akibetu-l-mufsidin.
104. Ve kale Musa ja Fir’avnu inni resulun min Rabbi-l-alemin.
105. Hakikun ‘ala en la ekula ‘ala-l-lahi illa-l-hakk, kad dzh’etukum bi bejjinetin min Rabbikum, fe ersil me’je beni israiil.
106. Kale in kunte dzh’ete bi ajetin fe’thibiha in kunte mine-s-sadikine.
107. Fe elka ‘asahu fe idha hije thu’banun mubin.
108. Ve nezea jedahu fe idha hije bejda’u li-n-nazhirin.
109. Kale-l-mela’u min kavmi Fir’avne inna hadha le sahirun ‘alim.
110. Juridu en juhri-dzakum min erdikum fe ma dza te’merun.
111. Kalu erdzhihu ve ekhahu ve-rsil fi-l-medaini hashirin.
112. Je’tuke bi kulli sahirin ‘alim.
113. Ve dzh’e es-seheretu Fir’avne, kalu inne lena le edzren in kunna nahnu-l-galibin.
114. Kale neam ve innekum idhen le mine-l-mukar-rabin.
115. Kalu ja Musa imma en tulkije ve imma en nekunne nahnu-l-mulkune.
116. Kale elkum fe lemma elkau saharu e’june-n-nasi vestehrabu-hum ve dzhau bi sihrin ‘azim.
117. Ve evhajna ila Musa en elk ‘asake fe idha hije telkefu ma jefikun.
118. Fe vek’a-l-hakku ve betale ma kanu ja’melun.
119. Fe gulibu hunalike ve enkale-bu saghirin.
120. Ve ulkije-s-seheretu sadzdzhidin.
121. Kalu amenne bi Rabbi-l-alemin.
122. Rabbi Musa ve Harun.
123. Kale Fir’avnu amenetum bihi kabla en adzene lekum, inne hadha le mekrun mekertumuhu fi-l-medineti li tuhridzhu minha ehlaha, fe sevfe ta’lemun.
124. Le ukattia’anne ejdijekum ve erdzhelekum min khilafin thumme le usallibennekum edzme’in.
125. Kalu inna ila Rabbina munkalibun.
126. Ve ma tenkimu minna illa en amenne bi ajati Rabbina lemma dzh’etna, Rabbena efrih ‘alajna sabren ve teveffena muslimin.
127. Ve kale-l-mela’u min kavmi Fir’avne etedh’aru Musa ve kavmehu li jufsidu fi-l-erdi ve jedh’ereke ve alihtek, kale senukattiru ebnaehum ve nestahji nisaehum ve inna fevkahum kahirin.
128. Kale Musa li kavmihi este’inu billahi ve-sbiru inne-l-erda lillahi jurisuha men jesha’u min ‘ibadihi ve-l-akibetu li-l-muttakin.
129. Kalu udhzine min kabli en te’tijene ve min ba’di ma dzh’etena, kale ‘asa Rabbukum en juhlike ‘aduvvekum ve jestakhlifekum fi-l-erdi fe jenzura kejfe ta’melun.
130. Ve lekad ahadna ale Fir’avne bi-s-sinine ve naksi mine-s-semari le’allehum jedhakkarun.
131. Fe idha dzh’et-humul-hasene kalu lena hadhihi ve in tusibhum sejji’atu jettajjere bi Musi ve men me’ahu, ela innema tajiruhum indallahi ve lakin ekserehum la ja’lemun.
132. Ve kalu mehme te’tina bihi min ajatin li tesherena biha, fe ma nahnu leke bi mu’minin.
133. Fe erselna ‘alejhim et-tufane ve-l-dzherade ve-l-kummele ve-dh-dhafa’de ve-d-dema ajaten mufesselatin fe-stekberu ve kanu kavmen mudzhrimin.
134. Ve lemma veka ‘alejhim-r-ridzku kalu ja Musa d’u lena Rabbeke bima ‘ahide ‘inde-ke le in keshefte ‘anne-r-ridzke le nu’minenne leke ve le nursilenne me’eke beni israiil.
135. Fe lemma keshefna ‘anhumur-r-ridzke ila edzhelin hum balighuhu idha hum jenkuthun.
136. Fe-ntakamna minhum fe agarknahum fi-l-jemmi bi ennehum kedhdzhebu bi ajatina ve kanu ‘anha gafilin.
137. Ve evretnal-kavme-l-lezine kanu justadh’afune me-sharikal-erd ve magharibaha-lleti barekna fiha ve temmet kelimetu Rabbike-l-husna ‘ala beni israiile bima seberu ve demmerna ma kane jasne’u Fir’avnu ve kavmuhu ve ma kanu ja’rishun.
138. Ve dzhevezna bi beni israiile-l-bahra fe etev ‘ala kavmin ja’kufuna ‘ala esnamin lehum, kalu ja Musa-dzh’al lena ilahen kema lehum alihet, kale innekum kavmun tehdzhe-lun.
139. Inna ha’ula’i mutebberun ma hum fihi ve batilun ma kanu ja’melun.
140. Kale e gajrallahi ebghi-kum ilahen ve huve feddzhalekum ‘ala-l-alemin.
141. Ve idh endhzhejna-kum min ali Fir'avne jesumunekum suel-'adhabi jukattilune ebnaekum ve jestehjun nisaekum, ve fi dhalikum belaun min Rabbikum 'azim.
142. Ve va'adna Musa thelathe-ne lejleten ve etmemna-ha bi 'eshrin, fe temma mikatu Rabbihi erbai'ne lejleten, ve kale Musa li ehih Haruneh-khlufni fi kavmi ve aslih ve la tettebi' sebile-l-mufsidin.
143. Ve lemma dza'e Musa limikatina ve kelemahu Rabbuhu kale Rabbi erini endhur ilejke, kale len terani ve lakinni endhur ilel-dzhebel fe inistekar mekanahu fesaufe terani, fe lemma tedzdzhele Rabbuhu lil-dzhebeli dza'alahu dekkan ve kharra Musa sa'iqa, fe lemma efaka kale subhaneke tubtu ilejke ve ene evvelu-l-mu'minin.
144. Kale ja Musa inni-stehfaituke 'ala-n-nasi bi risaleti ve bi kelami, fe huz ma atejtuke ve kun mine-sh-shakirin.
145. Ve ketebna lehu fi-l-elvah min kulli shejin mev'izaten ve tefsilen li kulli shejin fe huzha bi kuvvetin ve mur kavmeke je'hudu bi ahseniha, seuverikum dare-l-fasikin.
146. Esrifu an ajati-llezhine jestekbirune fi-l-erdi bi gajri-l-hakk ve in jerav kulle ajatin la ju'minu biha ve in jerav sebile-r-rushdi la jettehizuhu sebilen ve in jerav sebile-l-gajjhi jettehizuhu sebilen, dhalike bi ennehum kedzdzhebu bi ajatina ve kanu 'anha gafilin.
147. Ve-llezhine kedzdzhebu bi ajatina ve lika'i-l-ahireti habitat e'maluhum, hel judzhevune illa ma kanu ja'melun?
148. Vettehade kavmu Musa min ba'dihi min huljihim 'idzhlan dzhaseden lehu khivar, elem jerav ennehu la jukellimuhum ve la jehdihim sebilen? Ittehadhuhu ve kanu zalimin.
149. Ve lemma sukit fi ejdihim ve re'av ennehum kad kadzdzhebu kalu le in lem jerhamna Rabbuna ve jaghfir lena le nekunenne mine-l-khasirin.
150. Ve lemma radzhe'a Musa ila kavmihi gadzbane esifen kale bi'sema haleftumuni min ba'di, e 'adziltum emra Rabbikum? Ve elka-l-elvaha ve ehada bi rasi ehihi jedzhurruhu ilejh, kale bene umme inna-l-kavme ste'dh'afuni ve kadu jaktuluneni, fe la tushmit bi-l-e'da ve la tedz'alni me'a-l-kavmi-z-zalimin.
151. Kale Rabbi aghfir li ve li ehihi ve edhkhilna fi rahmetike ve ente erhami-r-rahimin.
152. Inne-l-lezhine ittehadu-l-'idzhl sejenuhumu ghadabun min Rabbihim ve dhilletun fi-l-hajati-d-dunja, ve kethalike nedzhi-l-mufterin.
153. Ve-l-lezhine 'amilu-s-sejj'ati thumme tabu min ba'diha ve amenu inne Rabbeke min ba'diha legafurun rahim.
154. Ve lemma sekete 'an Musa-l-gadabu ehada-l-elvaha ve fi nushatibiha huden ve rahmetun li-l-lezhine hum li Rabbihim jerhebun.
155. Ve-htele Musa kavmehu seb'ine redzhulen limikatina, fe lemma ahadhathumu-r-redzhfetu kale Rabbi lev shi'te ehlaktehum min kablu ve ije, e tuhlikuna bima fe'ale-s-sufehau minna? In hi-je illa fitnetuke tudillu biha men tesha'u ve tehdi men tesha'u, ente velijjune fe-ghfir lena ve-rhamna ve ente hajru-l-gafirin.
156. Ve-ktub lena fi-hadhi-d-dunja haseneten ve fi-l-ahireti inna hudna ilejke, kale 'adhabi usibu bihi men esha'u, ve rahmeti vesiat kulle shejin fe-sektubuha li-l-lezhine jettekune ve ju'tune-z-zekate ve-l-lezhine hum bi ajatina ju'minun.
157. El-lezhine jettebi'une-r-rasula-n-nebijje-l-ummijje-l-lezi jedzhidunehu mektuben 'indehum fi-t-Tevrati ve-l-Indzili, je'muruhum bi-l-ma'rufi ve jenhahum 'ani-l-munkeri ve juhillu lehumu-t-tajjibati ve juharrimu 'alejhimu-l-khaba'ithe ve jeda'u 'anhum israhum ve-l-aglale-lleti kanet 'alejhim, fe-llezhine amenu bihi ve 'azzeruhu ve neseruhu ve-ttebe'u-n-nure-l-lezi unzile me'ahu ulaike humu-l-muflihun.
158. Kul ja ejjuhen-nasu inni Rasulullahi ilejkum dzhami'an, ellezi lehu mulku-s-semavati ve-l-erdi la ilaha illa huve juhji ve jumitu fe-amenu billahi ve resulihi-n-nebijji-l-ummijji-l-lezi ju'minu billahi ve kelimatihi ve-ttebi'uhu le'allekum tehtedun.
159. Ve min kavmi Musa ummetun jehdune bil-hakk ve bihi ja'dilun.
160. Ve katta'na-humuthnete 'ashrete esbatan umemen ve evhejna ila Musa idh istekahu kavmuhu eni-dhrib bi-'asake-l-hadzhera fembedzet minhu-sne 'ashrete 'ajnen, kad 'alime kulle unasin meshrebahum ve zhallalna 'alejhimu-l-gamame ve enzeln 'alejhimu-l-menne ve-s-sevva, kulu min tajjbati ma rezaknakum ve ma zalemuna ve lakin kanu enfusehum jezlimun.
161. Ve idh kîle lehum-uskunu hadhihi-l-karyete ve kulu minha hajshtu shi’tum ve kulu hitatun vedhkhulu-l-babe sujjeden, naghfir lekum hatî’atikum, se ne zidul-muhsinin.
162. Fe bed-delal-llezîne zhalemu kavlen gajre-llezi kîle lehum, fe erselna alejhim ridzhem mines-semai bima kanu jezlimun.
163. Ves’elhum anil-karyeti-lletî kanet hadhiratel-bahri idh ja’dune fi-s-sebti idh ta’tîhim hitanuhum jevme sebtihim shurra’an ve jevme la jesbitune la te’tîhim, kethalike nebluhum bima kanu jefsekun.
164. Ve idh kalet ummetun minhum lime te’izhune kavmenillahu muhlikuhum ev mu’azzibuhum adhaben shediden, kalu me’dhiraten ila Rabbikum ve le’allehum jettekun.
165. Fe lemmâ nesu ma dzhukkiru bihi endhejnejel-llezîne jenhaune anis-sûi ve ahadnel-llezîne zhalemu bi ‘adhâbin be’îsin bima kanu jefsekun.
166. Fe lemmâ ‘atev an ma nûhu ‘anhu kulna lehum kûnû qiradeten khâs’în.
167. Ve idh e’dhene Rabbuke lejeb’athenne alejhim ila jevmil-qiyameti men jesûmuhum sûel-‘adhâbi, inne Rabbeke leserî’ul-‘iqabi ve innehu legafûrur-rahîm.
168. Ve katta’nâhum fil-erdi umemen, minhumu-s-sâlihûne ve minhumu dûne dhalik, ve belavnehum bil-hasenâti ve-s-sejj’âti le’allehum jerzhi’ûn.
169. Fe halefe min ba’dihim halefun verithul-kitâbe je’hudhûne ‘aradal-hadhâ dunja ve je’qulûne se jughferu lenâ, ve in je’tihim ‘aradun misluhu je’hudhûhu, elem ju’khaz ‘alejhim mithâqu-l-kitâbi en la jequlû ‘alallâhi illal-hakka ve deresu ma fîhi, ved-dâru-l-âkhiratu khajrul lillezîne jettekûn, e fe la ta’qilûn.
170. Ve-llezhîne jumes-sikûne bil-kitâbi ve ekâmû-s-salâte, inne lâ nudî’u edzre-l-mushlihîn.
171. Ve idh neteqnel-dzhebela fevkahum ke ennehu dhulletun ve zhan-nû en-nehu vâqi’un bihim, huzû ma âtajnâkum bi kuvvetin vezhkuru mâ fîhi le’allekum tettekûn.
172. Ve idh ehaze Rabbuke min benî âdeme min zuhûrihim dhurriyyetehum ve eshedahum ‘alâ enfusihim e lestu bi Rabbikum, kalû belâ, shehidnâ, en tekûlû jevme-l-qiyâmati innâ kûnâ ‘anhâ ghâfilîn.
173. Ev tekûlû innemâ eshrake âbâunâ min qablu ve kunnâ dhurriyyeten min ba’dihim e fe tuhlikunâ bima fe’ale-l-mubtilûn.
174. Ve kethâlike nufassilul-âyâti ve le’allehum jerzhi’ûn.
175. Vetlu ‘alejhim nebe’el-lezî âtajnâhu âyâtinâ fenselekha minhâ fe etbe’ahu-shejtânu fe kâne minel-gâvîn.
176. Ve lev shi’nâ le refa’nâhu bihâ ve lâkinnehu ekhlede ilel-erd ve-ttebe’a hevâhu, fe methaluhu kemethalil-kelbi in tahmil ‘alejhi jelhes ev tetrukhhu jelhes, dhalike methalul-qavmillezîne kedzdzhebû bi âyâtinâ, faqsusil-kasasa le’allehum jefekkerûn.
177. Sâe methalenel-qavmullezîne kedzdzhebû bi âyâtinâ ve enfusehum kânû jezlimûn.
178. Men jehdillâhu fe huve-l-muhtedi ve men judlil fe ulâike humul-khâsirûn.
179. Ve lekad dhere’nâ li-dzhehenneme kethîran minel-xhinni ve-l-insi, lehum kulûbun lâ jefkahûne bihâ ve lehum e’junun lâ jebsirûne bihâ ve lehum âzhânun lâ jesme’ûne bihâ, ulâike kel-en’âmi bel hum edallu, ulâike humul-ghâfilûn.
180. Ve lillâhil-esmâul-husnâ fed’ûhu bihâ ve zherûl-lezhîne yulhidûne fî esmâihî, sejudzhevne mâ kânû ja’melûn.
181. Ve min men haleknâ ummetun jehdûne bil-hakki ve bihi ja’dilûn.
182. Ve-llezhîne kedzdzhebû bi âyâtinâ senestedzidzhuhum min hajsulâ ja’lemûn.
183. Ve umlî lehum, inne kejdî metîn.
184. E ve lem jeteffekkerû, ma bisâhibihim min dzhennetin, in huve illâ nedzîrun mubîn.
185. E ve lem jenzhurû fî melakûti-s-semâvâti ve-l-erd ve mâ halekallâhu min shejin ve en ‘asâ en jekûne kad ikterebe edzlehum, fe bi ejji hadîthin ba’dehu ju’minûn.
186. Men judlilillâhu fe lâ hâdije leh, ve jedzheruhum fî tugjânihim ja’mehûn.
187. Jes’elûneke anis-sâ’ati ejjâne mursehâ, kul innemâ ‘ilmuhâ ‘inda Rabbî, lâ judhzîhâ li vaktihâ illâ huve, thekuleti fî-s-semâvâti ve-l-erd, lâ te’tîkum illâ bagh-te, jes’elûneke ke ennake hafijjun ‘anhâ, kul innemâ ‘ilmuhâ ‘inda-l-lâhi ve lâkinne eksere-n-nâsi lâ ja’lemûn.
188. Kul lâ emliku li nefsî nefe’an ve lâ dharren illâ mâ shâallâh, ve lev kuntu a’lemul-gajbe leste-kthertu minel-khajri ve mâ mesenijje-s-sû, in ene illâ nedzîrun ve beşîrun li kavmin ju’minûn.
189. Huve-l-lezi halekakum min nefsin vâhidetin ve dzhe’ale minhâ zev-dzhehâ li jeskun ilejhâ, fe lemma teghash-shâhâ hamalet hem-len khafîfen fe merrat bih, fe lemma eskalâ de’vallâha Rabbahumâ le in âtajte-nâ sâlihan le nekûnenne minesh-shâkirîn.
190. Fe lemma âtâhumâ sâlihan dzh’ale lehu shurakâ fîmâ âtâhumâ fe te’âllâhu ‘ammâ jushrikûn.
191. E jushrikûne mâ lâ jahluku shej’en ve hum juhlakûn.
192. Ve lâ jestetî’ûne lehum nesren ve lâ enfusehum jensurûn.
193. Ve in ted’ûhum ilel-hudâ lâ jettebi’ûkum, sevâun ‘alejkum eda’ut-tumûhum em entum sâmitûn.
194. Innellezhîne ted’ûne min dûnillâhi ‘ibâlun emthâlukum fed’ûhum fe-ljestedîbû lekum in kuntum sâdikîn.
195. E lehum erdzulun jemshûne bihâ em lehum ejdun jebtishûne bihâ em lehum e’junun jebsirûne bihâ em lehum âzhânun jesme’ûne bihâ, kul ed’û shurekâekum thumme kîdûni fe lâ tünzîrûn.
196. Inne velîjallâhu-l-lezi nezzele-l-kitâbe ve huve jetevellâ-s-sâlihîn.
197. Ve-llezhîne ted’ûne min dûnihî lâ jestetî’ûne nesrekum ve lâ enfusehum jensurûn.
198. Ve in ted’ûhum ilel-hudâ lâ jesme’û ve terâhum jenzhurûne ilejke ve hum lâ jebsirûn.
199. Khudh-il-‘afve ve-mur bil-‘urfi ve a’ridh anil-dzhâhilîn.
200. Ve immâ jenzeghenneke mine-sh-shej-tâni nezghun feste’idh billâh, innehu semî’un ‘alîm.
201. Inne-llezhîne-ttekav idha mes-sehum tâifun mine-sh-shej-tâni tezekkerû fe izâ hum mubsirûn.
202. Ve-ikhvânuhum jemuddûnehum fi-gghajjin thumme lâ jukserûn.
203. Ve izâ lem te’tihim bi âjetin kâlû levla-xtetebtehâ, kul innemâ et-tebi’u mâ jûhâ ilejje min Rabbî, hâdhâ besâ’irun min Rabbikum ve huden ve rahmetun li kavmin ju’minûn.
204. Ve idha kuri’el-Kur’ânu feste-mi’û lehu ve ensitû le’allekum turhamûn.
205. Vezhkur Rabbeke fî nefsike tadharru’en ve khîfeten ve dûne-l-dzhehri minel-kavli bil-gudûvi ve-l-asâl ve lâ tekun minel-ghâfilîn.
206. Innel-llezhîne ‘inde Rabbike lâ jestekbirûne ‘an ibâdetihî ve jusebbihûnehû ve lehu jesdzhudûn.
1. المص ﴿١﴾
2. كِتَابٌ أُنزِلَ إِلَيْكَ فَلَا يَكُنْ فِي صَدْرِكَ حَرَجٌ مِنْهُ لِتُنذِرَ بِهِ وَذِكْرَىٰ لِلْمُؤْمِنِينَ ﴿٢﴾
3. اتَّبِعُوا مَا أُنزِلَ إِلَيْكُمْ مِنْ رَبِّكُمْ وَلَا تَتَّبِعُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِيَاءَ قَلِيلًا مَا تَذَكَّرُونَ ﴿٣﴾
4. وَكَم مِّن قَرْيَةٍ أَهْلَكْنَاهَا فَجَاءَهَا بَأْسُنَا بَيَاتًا أَوْ هُمْ قَائِلُونَ ﴿٤﴾
5. فَمَا كَانَ دَعْوَاهُمْ إِذْ جَاءَهُم بَأْسُنَا إِلَّا أَن قَالُوا إِنَّا كُنَّا ظَالِمِينَ ﴿٥﴾
6. فَلَنَسْأَلَنَّ الَّذِينَ أُرْسِلَ إِلَيْهِمْ وَلَنَسْأَلَنَّ الْمُرْسَلِينَ ﴿٦﴾
7. فَلَنَقُصَّنَّ عَلَيْهِم بِعِلْمٍ وَمَا كُنَّا غَائِبِينَ ﴿٧﴾
8. وَالْوَزْنُ يَوْمَئِذٍ الْحَقُّ ۚ فَمَن ثَقُلَتْ مَوَازِينُهُ فَأُو۟لَـٰئِكَ هُمُ ٱلْمُفْلِحُونَ ﴿٨﴾
9. وَمَنْ خَفَّتْ مَوَازِينُهُ فَأُو۟لَـٰئِكَ ٱلَّذِينَ خَسِرُوٓا۟ أَنفُسَهُم بِمَا كَانُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَا يَظْلِمُونَ ﴿٩﴾
10. وَلَقَدْ مَكَّنَّـٰكُمْ فِى ٱلْأَرْضِ وَجَعَلْنَا لَكُمْ فِيهَا مَعَـٰيِشَ ۗ قَلِيلًۭا مَّا تَشْكُرُونَ ﴿١٠﴾
11. وَلَقَدْ خَلَقْنَـٰكُمْ ثُمَّ صَوَّرْنَـٰكُمْ ثُمَّ قُلْنَا لِلْمَلَـٰٓئِكَةِ ٱسْجُدُوا۟ لِـَٔادَمَ فَسَجَدُوٓا۟ إِلَّآ إِبْلِيسَ لَمْ يَكُن مِّنَ ٱلسَّـٰجِدِينَ ﴿١١﴾
12. قَالَ مَا مَنَعَكَ أَلَّا تَسْجُدَ إِذْ أَمَرْتُكَ ۖ قَالَ أَنَا۠ خَيْرٌۭ مِّنْهُ خَلَقْتَنِى مِن نَّارٍۢ وَخَلَقْتَهُۥ مِن طِينٍۢ ﴿١٢﴾
13. قَالَ فَٱهْبِطْ مِنْهَا فَمَا يَكُونُ لَكَ أَن تَتَكَبَّرَ فِيهَا فَٱخْرُجْ إِنَّكَ مِنَ ٱلصَّـٰغِرِينَ ﴿١٣﴾
14. قَالَ أَنظِرْنِىٓ إِلَىٰ يَوْمِ يُبْعَثُونَ ﴿١٤﴾
15. قَالَ إِنَّكَ مِنَ ٱلْمُنظَرِينَ ﴿١٥﴾
16. قَالَ فَبِمَآ أَغْوَيْتَنِى لَأَقْعُدَنَّ لَهُمْ صِرَٰطَكَ ٱلْمُسْتَقِيمَ ﴿١٦﴾
17. ثُمَّ لَـَٔاتِيَنَّهُم مِّنۢ بَيْنِ أَيْدِيهِمْ وَمِنْ خَلْفِهِمْ وَعَنْ أَيْمَـٰنِهِمْ وَعَن شَمَآئِلِهِمْ ۖ وَلَا تَجِدُ أَكْثَرَهُمْ شَـٰكِرِينَ ﴿١٧﴾
18. قَالَ ٱخْرُجْ مِنْهَا مَذْءُومًۭا مَّدْحُورًۭا ۖ لَّمَن تَبِعَكَ مِنْهُمْ لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنكُمْ أَجْمَعِينَ ﴿١٨﴾
19. وَيَـٰٓـَٔادَمُ ٱسْكُنْ أَنتَ وَزَوْجُكَ ٱلْجَنَّةَ فَكُلَا مِنْ حَيْثُ شِئْتُمَا وَلَا تَقْرَبَا هَـٰذِهِ ٱلشَّجَرَةَ فَتَكُونَا مِنَ ٱلظَّـٰلِمِينَ ﴿١٩﴾
20. فَوَسْوَسَ لَهُمَا ٱلشَّيْطَٰنُ لِيُبْدِىَ لَهُمَا مَا وُورِىَ عَنْهُمَا مِن سَوْءَٰتِهِمَا وَقَالَ مَا نَهَىٰكُمَا رَبُّكُمَا عَنْ هَـٰذِهِ ٱلشَّجَرَةِ إِلَّآ أَن تَكُونَا مَلَكَيْنِ أَوْ تَكُونَا مِنَ ٱلْخَـٰلِدِينَ ﴿٢٠﴾
21. وَقَاسَمَهُمَآ إِنِّى لَكُمَا لَمِنَ ٱلنَّـٰصِحِينَ ﴿٢١﴾
22. فَدَلَّىٰهُمَا بِغُرُورٍۢ ۚ فَلَمَّا ذَاقَا ٱلشَّجَرَةَ بَدَتْ لَهُمَا سَوْءَٰتُهُمَا وَطَفِقَا يَخْصِفَانِ عَلَيْهِمَا مِن وَرَقِ ٱلْجَنَّةِ ۖ وَنَادَىٰهُمَا رَبُّهُمَآ أَلَمْ أَنْهَكُمَا عَن تِلْكُمَا ٱلشَّجَرَةِ وَأَقُل لَّكُمَآ إِنَّ ٱلشَّيْطَٰنَ لَكُمَا عَدُوٌّۭ مُّبِينٌۭ ﴿٢٢﴾
23. قَالَا رَبَّنَا ظَلَمْنَآ أَنفُسَنَا وَإِن لَّمْ تَغْفِرْ لَنَا وَتَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ ٱلْخَـٰسِرِينَ ﴿٢٣﴾
24. قَالَ ٱهْبِطُوا۟ بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّۭ ۖ وَلَكُمْ فِى ٱلْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّۭ وَمَتَـٰعٌ إِلَىٰ حِينٍۢ ﴿٢٤﴾
25. قَالَ فِيهَا تَحْيَوْنَ وَفِيهَا تَمُوتُونَ وَمِنْهَا تُخْرَجُونَ ﴿٢٥﴾
26. يَـٰبَنِىٓ ءَادَمَ قَدْ أَنزَلْنَا عَلَيْكُمْ لِبَاسًۭا يُوَارِى سَوْءَٰتِكُمْ وَرِيشًۭا ۖ وَلِبَاسُ ٱلتَّقْوَىٰ ذَٰلِكَ خَيْرٌۭ ۚ ذَٰلِكَ مِنْ ءَايَٰتِ ٱللَّهِ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُونَ ﴿٢٦﴾
27. يَـٰبَنِىٓ ءَادَمَ لَا يَفْتِنَنَّكُمُ ٱلشَّيْطَٰنُ كَمَآ أَخْرَجَ أَبَوَيْكُم مِّنَ ٱلْجَنَّةِ يَنزِعُ عَنْهُمَا لِبَاسَهُمَا لِيُرِيَهُمَا سَوْءَٰتِهِمَآ ۚ إِنَّهُۥ يَرَىٰكُمْ هُوَ وَقَبِيلُهُۥ مِنْ حَيْثُ لَا تَرَوْنَهُمْ ۗ إِنَّا جَعَلْنَا ٱلشَّيَـٰطِينَ أَوْلِيَآءَ لِلَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ ﴿٢٧﴾
28. وَإِذَا فَعَلُوا۟ فَـٰحِشَةًۭ قَالُوا۟ وَجَدْنَا عَلَيْهَآ ءَابَآءَنَا وَٱللَّهُ أَمَرَنَا بِهَا ۗ قُلْ إِنَّ ٱللَّهَ لَا يَأْمُرُ بِٱلْفَحْشَآءِ ۖ أَتَقُولُونَ عَلَى ٱللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ ﴿٢٨﴾
29. قُلْ أَمَرَ رَبِّى بِٱلْقِسْطِ ۖ وَأَقِيمُوا۟ وُجُوهَكُمْ عِندَ كُلِّ مَسْجِدٍۢ وَٱدْعُوهُ مُخْلِصِينَ لَهُ ٱلدِّينَ ۚ كَمَا بَدَأَكُمْ تَعُودُونَ ﴿٢٩﴾
30. فَرِيقًا هَدَىٰ وَفَرِيقًا حَقَّ عَلَيْهِمُ ٱلضَّلَـٰلَةُ ۗ إِنَّهُمُ ٱتَّخَذُوا۟ ٱلشَّيَـٰطِينَ أَوْلِيَآءَ مِن دُونِ ٱللَّهِ وَيَحْسَبُونَ أَنَّهُم مُّهْتَدُونَ ﴿٣٠﴾
31. يَـٰبَنِىٓ ءَادَمَ خُذُوا۟ زِينَتَكُمْ عِندَ كُلِّ مَسْجِدٍۢ وَكُلُوا۟ وَٱشْرَبُوا۟ وَلَا تُسْرِفُوٓا۟ ۚ إِنَّهُۥ لَا يُحِبُّ ٱلْمُسْرِفِينَ ﴿٣١﴾
32. قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِينَةَ ٱللَّهِ ٱلَّتِىٓ أَخْرَجَ لِعِبَادِهِۦ وَٱلطَّيِّبَٰتِ مِنَ ٱلرِّزْقِ ۚ قُلْ هِىَ لِلَّذِينَ ءَامَنُوا۟ فِى ٱلْحَيَوٰةِ ٱلدُّنْيَا خَالِصَةًۭ يَوْمَ ٱلْقِيَـٰمَةِ ۗ كَذَٰلِكَ نُفَصِّلُ ٱلْءَايَٰتِ لِقَوْمٍۢ يَعْلَمُونَ ﴿٣٢﴾
33. قُلْ إِنَّمَا حَرَّمَ رَبِّىَ ٱلْفَوَٰحِشَ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَمَا بَطَنَ وَٱلْإِثْمَ وَٱلْبَغْىَ بِغَيْرِ ٱلْحَقِّ وَأَن تُشْرِكُوا۟ بِٱللَّهِ مَا لَمْ يُنَزِّلْ بِهِۦ سُلْطَٰنًۭا وَأَن تَقُولُوا۟ عَلَى ٱللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ ﴿٣٣﴾
34. وَلِكُلِّ أُمَّةٍ أَجَلٌۭ فَإِذَا جَآءَ أَجَلُهُمْ لَا يَسْتَـْٔخِرُونَ سَاعَةًۭ وَلَا يَسْتَقْدِمُونَ ﴿٣٤﴾
35. يَـٰبَنِىٓ ءَادَمَ إِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ رُسُلٌۭ مِّنكُمْ يَقُصُّونَ عَلَيْكُمْ ءَايَٰتِى فَمَنِ ٱتَّقَىٰ وَأَصْلَحَ فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ ﴿٣٥﴾
36. وَٱلَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَا وَٱسْتَكْبَرُوا۟ عَنْهَآ أُو۟لَـٰٓئِكَ أَصْحَٰبُ ٱلنَّارِ ۖ هُمْ فِيهَا خَٰلِدُونَ ﴿٣٦﴾
37. فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ ٱفْتَرَىٰ عَلَى ٱللَّهِ كَذِبًۭا أَوْ كَذَّبَ بِـَٔايَٰتِهِۦٓ ۚ أُو۟لَـٰٓئِكَ يَنَالُهُمْ نَصِيبُهُم مِّنَ ٱلْكِتَـٰبِ حَتَّىٰٓ إِذَا جَآءَتْهُمْ رُسُلُنَا يَتَوَفَّوْنَهُمْ قَالُوٓا۟ أَيْنَ مَا كُنتُمْ تَدْعُونَ مِن دُونِ ٱللَّهِ ۖ قَالُوا۟ ضَلُّوا۟ عَنَّا وَشَهِدُوا۟ عَلَىٰٓ أَنفُسِهِمْ أَنَّهُمْ كَانُوا۟ كَـٰفِرِينَ ﴿٣٧﴾
38. قَالَ ٱدْخُلُوا۟ فِىٓ أُمَمٍۢ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِكُم مِّنَ ٱلْجِنِّ وَٱلْإِنسِ فِى ٱلنَّارِ ۖ كُلَّمَا دَخَلَتْ أُمَّةٌۭ لَّعَنَتْ أُخْتَهَا ۖ حَتَّىٰٓ إِذَا ٱدَّارَكُوا۟ فِيهَا جَمِيعًۭا قَالَتْ أُخْرَىٰهُمْ لِأُو۟لَىٰهُمْ رَبَّنَا هَـٰٓؤُلَآءِ أَضَلُّونَا فَـَٔاتِهِمْ عَذَابًۭا ضِعْفًۭا مِّنَ ٱلنَّارِ ۖ قَالَ لِكُلٍّۢ ضِعْفٌۭ وَلَـٰكِن لَّا تَعْلَمُونَ ﴿٣٨﴾
39. وَقَالَتْ أُولَىٰهُمْ لِأُخْرَىٰهُمْ فَمَا كَانَ لَكُمْ عَلَيْنَا مِن فَضْلٍۢ فَذُوقُوا۟ ٱلْعَذَابَ بِمَا كُنتُمْ تَكْسِبُونَ ﴿٣٩﴾
40. إِنَّ ٱلَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَا وَٱسْتَكْبَرُوا۟ عَنْهَا لَا تُفَتَّحُ لَهُمْ أَبْوَٰبُ ٱلسَّمَآءِ وَلَا يَدْخُلُونَ ٱلْجَنَّةَ حَتَّىٰ يَلِجَ ٱلْجَمَلُ فِى سَمِّ ٱلْخِيَاطِ ۚ وَكَذَٰلِكَ نَجْزِى ٱلْمُجْرِمِينَ ﴿٤٠﴾
41. لَهُم مِّن جَهَنَّمَ مِهَادٌۭ وَمِن فَوْقِهِمْ غَوَاشٍۢ ۚ وَكَذَٰلِكَ نَجْزِى ٱلظَّـٰلِمِينَ ﴿٤١﴾
42. وَٱلَّذِينَ ءَامَنُوا۟ وَعَمِلُوا۟ ٱلصَّـٰلِحَٰتِ لَا نُكَلِّفُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَآ أُو۟لَـٰٓئِكَ أَصْحَٰبُ ٱلْجَنَّةِ ۖ هُمْ فِيهَا خَٰلِدُونَ ﴿٤٢﴾
43. وَنَزَعْنَا مَا فِى صُدُورِهِم مِّنْ غِلٍّۢ تَجْرِى مِن تَحْتِهِمُ ٱلْأَنْهَٰرُ ۖ وَقَالُوا۟ ٱلْحَمْدُ لِلَّهِ ٱلَّذِى هَدَىٰنَا لِهَٰذَا وَمَا كُنَّا لِنَهْتَدِىَ لَوْلَآ أَنْ هَدَىٰنَا ٱللَّهُ ۖ لَقَدْ جَآءَتْ رُسُلُ رَبِّنَا بِٱلْحَقِّ ۖ وَنُودُوٓا۟ أَن تِلْكُمُ ٱلْجَنَّةُ أُورِثْتُمُوهَا بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿٤٣﴾
44. وَنَادَىٰٓ أَصْحَٰبُ ٱلْجَنَّةِ أَصْحَٰبَ ٱلنَّارِ أَن قَدْ وَجَدْنَا مَا وَعَدَنَا رَبُّنَا حَقًّۭا فَهَلْ وَجَدتُّم مَّا وَعَدَ رَبُّكُمْ حَقًّۭا ۖ قَالُوا۟ نَعَمْ ۚ فَأَذَّنَ مُؤَذِّنٌۭ بَيْنَهُمْ أَن لَّعْنَةُ ٱللَّهِ عَلَى ٱلظَّـٰلِمِينَ ﴿٤٤﴾
45. ٱلَّذِينَ يَصُدُّونَ عَن سَبِيلِ ٱللَّهِ وَيَبْغُونَهَا عِوَجًۭا وَهُم بِٱلْـَٔاخِرَةِ كَٰفِرُونَ ﴿٤٥﴾
46. وَبَيْنَهُمَا حِجَابٌۭ ۚ وَعَلَى ٱلْأَعْرَافِ رِجَالٌۭ يَعْرِفُونَ كُلًّۢا بِسِيمَىٰهُمْ ۚ وَنَادَوْا۟ أَصْحَٰبَ ٱلْجَنَّةِ أَن سَلَـٰمٌ عَلَيْكُمْ لَمْ يَدْخُلُوهَا وَهُمْ يَطْمَعُونَ ﴿٤٦﴾
47. وَإِذَا صُرِفَتْ أَبْصَٰرُهُمْ تِلْقَآءَ أَصْحَٰبِ ٱلنَّارِ قَالُوا۟ رَبَّنَا لَا تَجْعَلْنَا مَعَ ٱلْقَوْمِ ٱلظَّـٰلِمِينَ ﴿٤٧﴾
48. وَنَادَىٰٓ أَصْحَٰبُ ٱلْأَعْرَافِ رِجَالًۭا يَعْرِفُونَهُم بِسِيمَىٰهُمْ قَالُوا۟ مَآ أَغْنَىٰ عَنكُمْ جَمْعُكُمْ وَمَا كُنتُمْ تَسْتَكْبِرُونَ ﴿٤٨﴾
49. أَهَـٰٓؤُلَآءِ ٱلَّذِينَ أَقْسَمْتُمْ لَا يَنَالُهُمُ ٱللَّهُ بِرَحْمَةٍ ٱدْخُلُوا۟ ٱلْجَنَّةَ لَا خَوْفٌ عَلَيْكُمْ وَلَآ أَنتُمْ تَحْزَنُونَ ﴿٤٩﴾
50. وَنَادَىٰٓ أَصْحَٰبُ ٱلنَّارِ أَصْحَٰبَ ٱلْجَنَّةِ أَنْ أَفِيضُوا۟ عَلَيْنَا مِنَ ٱلْمَآءِ أَوْ مِمَّا رَزَقَكُمُ ٱللَّهُ ۚ قَالُوٓا۟ إِنَّ ٱللَّهَ حَرَّمَهُمَا عَلَى ٱلْكَٰفِرِينَ ﴿٥٠﴾
51. ٱلَّذِينَ ٱتَّخَذُوا۟ دِينَهُمْ لَهْوًۭا وَلَعِبًۭا وَغَرَّتْهُمُ ٱلْحَيَوٰةُ ٱلدُّنْيَا ۚ فَٱلْيَوْمَ نَنسَىٰهُمْ كَمَا نَسُوا۟ لِقَآءَ يَوْمِهِمْ هَـٰذَا وَمَا كَانُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَا يَجْحَدُونَ ﴿٥١﴾
52. وَلَقَدْ جِئْنَـٰهُم بِكِتَٰبٍۢ فَصَّلْنَـٰهُ عَلَىٰ عِلْمٍ هُدًۭى وَرَحْمَةًۭ لِّقَوْمٍۢ يُؤْمِنُونَ ﴿٥٢﴾
53. هَلْ يَنظُرُونَ إِلَّا تَأْوِيلَهُۥ ۚ يَوْمَ يَأْتِى تَأْوِيلُهُۥ يَقُولُ ٱلَّذِينَ نَسُوهُۥ مِن قَبْلُ قَدْ جَآءَتْ رُسُلُ رَبِّنَا بِٱلْحَقِّ فَهَل لَّنَا مِن شُفَعَآءَ فَيَشْفَعُوا۟ لَنَآ أَوْ نُرَدُّ فَنَعْمَلَ غَيْرَ ٱلَّذِى كُنَّا نَعْمَلُ ۚ قَدْ خَسِرُوٓا۟ أَنفُسَهُمْ وَضَلَّ عَنْهُم مَّا كَانُوا۟ يَفْتَرُونَ ﴿٥٣﴾
54. إِنَّ رَبَّكُمُ ٱللَّهُ ٱلَّذِى خَلَقَ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلْأَرْضَ فِى سِتَّةِ أَيَّامٍۢ ثُمَّ ٱسْتَوَىٰ عَلَى ٱلْعَرْشِ يُغْشِى ٱلَّيْلَ ٱلنَّهَارَ يَطْلُبُهُۥ حَثِيثًۭا وَٱلشَّمْسَ وَٱلْقَمَرَ وَٱلنُّجُومَ مُسَخَّرَٰتٍۢ بِأَمْرِهِۦٓ ۗ أَلَا لَهُ ٱلْخَلْقُ وَٱلْأَمْرُ ۗ تَبَارَكَ ٱللَّهُ رَبُّ ٱلْعَٰلَمِينَ ﴿٥٤﴾
55. ٱدْعُوا۟ رَبَّكُمْ تَضَرُّعًۭا وَخُفْيَةً ۚ إِنَّهُۥ لَا يُحِبُّ ٱلْمُعْتَدِينَ ﴿٥٥﴾
56. وَلَا تُفْسِدُوا۟ فِى ٱلْأَرْضِ بَعْدَ إِصْلَٰحِهَا وَٱدْعُوهُ خَوْفًۭا وَطَمَعًا ۚ إِنَّ رَحْمَتَ ٱللَّهِ قَرِيبٌۭ مِّنَ ٱلْمُحْسِنِينَ ﴿٥٦﴾
57. وَهُوَ ٱلَّذِى يُرْسِلُ ٱلرِّيَٰحَ بُشْرًۭا بَيْنَ يَدَىْ رَحْمَتِهِۦ ۖ حَتَّىٰٓ إِذَآ أَقَلَّتْ سَحَابًۭا ثِقَالًۭا سُقْنَٰهُ لِبَلَدٍۢ مَّيِّتٍۢ فَأَنزَلْنَا بِهِ ٱلْمَآءَ فَأَخْرَجْنَا بِهِۦ مِن كُلِّ ٱلثَّمَرَٰتِ ۚ كَذَٰلِكَ نُخْرِجُ ٱلْمَوْتَىٰ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ ﴿٥٧﴾
58. وَٱلْبَلَدُ ٱلطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَبَاتُهُۥ بِإِذْنِ رَبِّهِۦ ۖ وَٱلَّذِى خَبُثَ لَا يَخْرُجُ إِلَّا نَكِدًۭا ۚ كَذَٰلِكَ نُصَرِّفُ ٱلْءَايَٰتِ لِقَوْمٍۢ يَشْكُرُونَ ﴿٥٨﴾
59. لَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًۭا إِلَىٰ قَوْمِهِۦ فَقَالَ يَٰقَوْمِ ٱعْبُدُوا۟ ٱللَّهَ مَا لَكُم مِّنْ إِلَٰهٍ غَيْرُهُۥٓ إِنِّىٓ أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍۢ ﴿٥٩﴾
60. قَالَ ٱلْمَلَأُ مِن قَوْمِهِۦٓ إِنَّا لَنَرَىٰكَ فِى ضَلَٰلٍۢ مُّبِينٍۢ ﴿٦٠﴾
61. قَالَ يَٰقَوْمِ لَيْسَ بِى ضَلَٰلَةٌۭ وَلَٰكِنِّى رَسُولٌۭ مِّن رَّبِّ ٱلْعَٰلَمِينَ ﴿٦١﴾
62. أُبَلِّغُكُمْ رِسَٰلَٰتِ رَبِّى وَأَنصَحُ لَكُمْ وَأَعْلَمُ مِنَ ٱللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ ﴿٦٢﴾
63. أَوَعَجِبْتُمْ أَن جَآءَكُمْ ذِكْرٌۭ مِّن رَّبِّكُمْ عَلَىٰ رَجُلٍۢ مِّنكُمْ لِيُنذِرَكُمْ وَلِتَتَّقُوا۟ وَلَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ ﴿٦٣﴾
64. فَكَذَّبُوهُ فَأَنجَيْنَٰهُ وَٱلَّذِينَ مَعَهُۥ فِى ٱلْفُلْكِ وَأَغْرَقْنَا ٱلَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَآ إِنَّهُمْ كَانُوا۟ قَوْمًۭا عَمِينَ ﴿٦٤﴾
65. وَإِلَىٰ عَادٍ أَخَاهُمْ هُودًۭا ۗ قَالَ يَٰقَوْمِ ٱعْبُدُوا۟ ٱللَّهَ مَا لَكُم مِّنْ إِلَٰهٍ غَيْرُهُۥٓ ۚ أَفَلَا تَتَّقُونَ ﴿٦٥﴾
66. قَالَ ٱلْمَلَأُ ٱلَّذِينَ كَفَرُوا۟ مِن قَوْمِهِۦٓ إِنَّا لَنَرَىٰكَ فِى سَفَاهَةٍۢ وَإِنَّا لَنَظُنُّكَ مِنَ ٱلْكَٰذِبِينَ ﴿٦٦﴾
67. قَالَ يَٰقَوْمِ لَيْسَ بِى سَفَاهَةٌۭ وَلَٰكِنِّى رَسُولٌۭ مِّن رَّبِّ ٱلْعَٰلَمِينَ ﴿٦٧﴾
68. أُبَلِّغُكُمْ رِسَٰلَٰتِ رَبِّى وَأَنَا۠ لَكُمْ نَاصِحٌ أَمِينٌ ﴿٦٨﴾
69. أَوَعَجِبْتُمْ أَن جَآءَكُمْ ذِكْرٌۭ مِّن رَّبِّكُمْ عَلَىٰ رَجُلٍۢ مِّنكُمْ لِيُنذِرَكُمْ ۚ وَٱذْكُرُوٓا۟ إِذْ جَعَلَكُمْ خُلَفَآءَ مِنۢ بَعْدِ قَوْمِ نُوحٍۢ وَزَادَكُمْ فِى ٱلْخَلْقِ بَصْطَةًۭ ۖ فَٱذْكُرُوا۟ ءَالَآءَ ٱللَّهِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ ﴿٦٩﴾
70. قَالُوا۟ أَجِئْتَنَا لِنَعْبُدَ ٱللَّهَ وَحْدَهُۥ وَنَذَرَ مَا كَانَ يَعْبُدُ ءَابَآؤُنَا فَأْتِنَا بِمَا تَعِدُنَآ إِن كُنتَ مِنَ ٱلصَّـٰدِقِينَ ﴿٧٠﴾
71. قَالَ قَدْ وَقَعَ عَلَيْكُم مِّن رَّبِّكُمْ رِجْسٌۭ وَغَضَبٌ ۖ أَتُجَٰدِلُونَنِى فِىٓ أَسْمَآءٍۢ سَمَّيْتُمُوهَآ أَنتُمْ وَءَابَآؤُكُم مَّا نَزَّلَ ٱللَّهُ بِهَا مِن سُلْطَٰنٍۢ فَٱنتَظِرُوٓا۟ إِنِّى مَعَكُم مِّنَ ٱلْمُنتَظِرِينَ ﴿٧١﴾
72. فَأَنجَيْنَٰهُ وَٱلَّذِينَ مَعَهُۥ بِرَحْمَةٍۢ مِّنَّا وَقَطَعْنَا دَابِرَ ٱلَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَا وَمَا كَانُوا۟ مُؤْمِنِينَ ﴿٧٢﴾
73. وَإِلَىٰ ثَمُودَ أَخَاهُمْ صَٰلِحًۭا ۚ قَالَ يَٰقَوْمِ ٱعْبُدُوا۟ ٱللَّهَ مَا لَكُم مِّنْ إِلَٰهٍ غَيْرُهُۥ ۖ قَدْ جَآءَتْكُم بَيِّنَةٌۭ مِّن رَّبِّكُمْ ۖ هَـٰذِهِۦ نَاقَةُ ٱللَّهِ لَكُمْ ءَايَةًۭ فَذَرُوهَا تَأْكُلْ فِىٓ أَرْضِ ٱللَّهِ وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوٓءٍۢ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌۭ ﴿٧٣﴾
74. وَٱذْكُرُوٓا۟ إِذْ جَعَلَكُمْ خُلَفَآءَ مِنۢ بَعْدِ عَادٍۢ وَبَوَّأَكُمْ فِى ٱلْأَرْضِ تَتَّخِذُونَ مِن سُهُولِهَا قُصُورًۭا وَتَنْحِتُونَ ٱلْجِبَالَ بُيُوتًۭا ۖ فَٱذْكُرُوٓا۟ ءَالَآءَ ٱللَّهِ وَلَا تَعْثَوْا۟ فِى ٱلْأَرْضِ مُفْسِدِينَ ﴿٧٤﴾
75. قَالَ ٱلْمَلَأُ ٱلَّذِينَ ٱسْتَكْبَرُوا۟ مِن قَوْمِهِۦ لِلَّذِينَ ٱسْتُضْعِفُوا۟ لِمَنْ ءَامَنَ مِنْهُمْ أَتَعْلَمُونَ أَنَّ صَٰلِحًۭا مُّرْسَلٌۭ مِّن رَّبِّهِۦ ۚ قَالُوٓا۟ إِنَّا بِمَآ أُرْسِلَ بِهِۦ مُؤْمِنُونَ ﴿٧٥﴾
76. قَالَ ٱلَّذِينَ ٱسْتَكْبَرُوٓا۟ إِنَّا بِٱلَّذِىٓ ءَامَنتُم بِهِۦ كَٰفِرُونَ ﴿٧٦﴾
77. فَعَقَرُوا۟ ٱلنَّاقَةَ وَعَتَوْا۟ عَنْ أَمْرِ رَبِّهِمْ وَقَالُوا۟ يَٰصَٰلِحُ ٱئْتِنَا بِمَا تَعِدُنَآ إِن كُنتَ مِنَ ٱلْمُرْسَلِينَ ﴿٧٧﴾
78. فَأَخَذَتْهُمُ ٱلرَّجْفَةُ فَأَصْبَحُوا۟ فِى دَارِهِمْ جَٰثِمِينَ ﴿٧٨﴾
79. فَتَوَلَّىٰ عَنْهُمْ وَقَالَ يَٰقَوْمِ لَقَدْ أَبْلَغْتُكُمْ رِسَالَةَ رَبِّى وَنَصَحْتُ لَكُمْ وَلَٰكِن لَّا تُحِبُّونَ ٱلنَّاصِحِينَ ﴿٧٩﴾
80. وَلُوطًۭا إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِۦٓ أَتَأْتُونَ ٱلْفَٰحِشَةَ مَا سَبَقَكُم بِهَا مِنْ أَحَدٍۢ مِّنَ ٱلْعَٰلَمِينَ ﴿٨٠﴾
81. إِنَّكُمْ لَتَأْتُونَ ٱلرِّجَالَ شَهْوَةًۭ مِّن دُونِ ٱلنِّسَآءِ ۚ بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌۭ مُّسْرِفُونَ ﴿٨١﴾
82. وَمَا كَانَ جَوَابَ قَوْمِهِۦٓ إِلَّآ أَن قَالُوٓا۟ أَخْرِجُوهُم مِّن قَرْيَتِكُمْ ۖ إِنَّهُمْ أُنَاسٌۭ يَتَطَهَّرُونَ ﴿٨٢﴾
83. فَأَنجَيْنَٰهُ وَأَهْلَهُۥٓ إِلَّا ٱمْرَأَتَهُۥ كَانَتْ مِنَ ٱلْغَٰبِرِينَ ﴿٨٣﴾
84. وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِم مَّطَرًۭا ۖ فَٱنظُرْ كَيْفَ كَانَ عَٰقِبَةُ ٱلْمُجْرِمِينَ ﴿٨٤﴾
85. وَإِلَىٰ مَدْيَنَ أَخَاهُمْ شُعَيْبًۭا ۚ قَالَ يَٰقَوْمِ ٱعْبُدُوا۟ ٱللَّهَ مَا لَكُم مِّنْ إِلَٰهٍ غَيْرُهُۥ ۖ قَدْ جَآءَتْكُم بَيِّنَةٌۭ مِّن رَّبِّكُمْ ۖ فَأَوْفُوا۟ ٱلْكَيْلَ وَٱلْمِيزَانَ وَلَا تَبْخَسُوا۟ ٱلنَّاسَ أَشْيَآءَهُمْ وَلَا تُفْسِدُوا۟ فِى ٱلْأَرْضِ بَعْدَ إِصْلَٰحِهَا ۚ ذَٰلِكُمْ خَيْرٌۭ لَّكُمْ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ ﴿٨٥﴾
86. وَلَا تَقْعُدُوا۟ بِكُلِّ صِرَٰطٍۢ تُوعِدُونَ وَتَصُدُّونَ عَن سَبِيلِ ٱللَّهِ مَنْ ءَامَنَ بِهِۦ وَتَبْغُونَهَا عِوَجًۭا ۚ وَٱذْكُرُوا۟ إِذْ كُنتُمْ قَلِيلًۭا فَكَثَّرَكُمْ ۖ وَٱنظُرُوا۟ كَيْفَ كَانَ عَٰقِبَةُ ٱلْمُفْسِدِينَ ﴿٨٦﴾
87. وَإِن كَانَ طَآئِفَةٌۭ مِّنكُمْ ءَامَنُوا۟ بِٱلَّذِىٓ أُرْسِلْتُ بِهِۦ وَطَآئِفَةٌۭ لَّمْ يُؤْمِنُوا۟ فَٱصْبِرُوا۟ حَتَّىٰ يَحْكُمَ ٱللَّهُ بَيْنَنَا ۚ وَهُوَ خَيْرُ ٱلْحَٰكِمِينَ ﴿٨٧﴾
88. قَالَ ٱلْمَلَأُ ٱلَّذِينَ ٱسْتَكْبَرُوا۟ مِن قَوْمِهِۦ لَنُخْرِجَنَّكَ يَٰشُعَيْبُ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُوا۟ مَعَكَ مِن قَرْيَتِنَآ أَوْ لَتَعُودُنَّ فِى مِلَّتِنَا ۚ قَالَ أَوَلَوْ كُنَّا كَٰرِهِينَ ﴿٨٨﴾
89. قَدِ ٱفْتَرَيْنَا عَلَى ٱللَّهِ كَذِبًا إِنْ عُدْنَا فِى مِلَّتِكُم بَعْدَ إِذْ نَجَّىٰنَا ٱللَّهُ مِنْهَا ۚ وَمَا يَكُونُ لَنَآ أَن نَّعُودَ فِيهَآ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ رَبُّنَا ۚ وَسِعَ رَبُّنَا كُلَّ شَىْءٍ عِلْمًا ۚ عَلَى ٱللَّهِ تَوَكَّلْنَا ۚ رَبَّنَا ٱفْتَحْ بَيْنَنَا وَبَيْنَ قَوْمِنَا بِٱلْحَقِّ وَأَنتَ خَيْرُ ٱلْفَٰتِحِينَ ﴿٨٩﴾
90. وَقَالَ ٱلْمَلَأُ ٱلَّذِينَ كَفَرُوا۟ مِن قَوْمِهِۦ لَئِنِ ٱتَّبَعْتُمْ شُعَيْبًا إِنَّكُمْ إِذًۭا لَّخَٰسِرُونَ ﴿٩٠﴾
91. فَأَخَذَتْهُمُ ٱلرَّجْفَةُ فَأَصْبَحُوا۟ فِى دَارِهِمْ جَٰثِمِينَ ﴿٩١﴾
92. ٱلَّذِينَ كَذَّبُوا۟ شُعَيْبًۭا كَأَن لَّمْ يَغْنَوْا۟ فِيهَا ۚ ٱلَّذِينَ كَذَّبُوا۟ شُعَيْبًۭا كَانُوا۟ هُمُ ٱلْخَٰسِرِينَ ﴿٩٢﴾
93. فَتَوَلَّىٰ عَنْهُمْ وَقَالَ يَٰقَوْمِ لَقَدْ أَبْلَغْتُكُمْ رِسَٰلَٰتِ رَبِّى وَنَصَحْتُ لَكُمْ ۖ فَكَيْفَ ءَاسَىٰ عَلَىٰ قَوْمٍۢ كَٰفِرِينَ ﴿٩٣﴾
94. وَمَآ أَرْسَلْنَا فِى قَرْيَةٍۢ مِّن نَّبِىٍّ إِلَّآ أَخَذْنَآ أَهْلَهَا بِٱلْبَأْسَآءِ وَٱلضَّرَّآءِ لَعَلَّهُمْ يَضَّرَّعُونَ ﴿٩٤﴾
95. ثُمَّ بَدَّلْنَا مَكَانَ ٱلسَّيِّئَةِ ٱلْحَسَنَةَ حَتَّىٰ عَفَوا۟ وَقَالُوا۟ قَدْ مَسَّ ءَابَآءَنَا ٱلضَّرَّآءُ وَٱلسَّرَّآءُ فَأَخَذْنَٰهُم بَغْتَةًۭ وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ ﴿٩٥﴾
96. وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ ٱلْقُرَىٰٓ ءَامَنُوا۟ وَٱتَّقَوْا۟ لَفَتَحْنَا عَلَيْهِم بَرَكَٰتٍۢ مِّنَ ٱلسَّمَآءِ وَٱلْأَرْضِ وَلَٰكِن كَذَّبُوا۟ فَأَخَذْنَٰهُم بِمَا كَانُوا۟ يَكْسِبُونَ ﴿٩٦﴾
97. أَفَأَمِنَ أَهْلُ ٱلْقُرَىٰٓ أَن يَأْتِيَهُم بَأْسُنَا بَيَٰتًۭا وَهُمْ نَآئِمُونَ ﴿٩٧﴾
98. أَوَأَمِنَ أَهْلُ ٱلْقُرَىٰٓ أَن يَأْتِيَهُم بَأْسُنَا ضُحًۭى وَهُمْ يَلْعَبُونَ ﴿٩٨﴾
99. أَفَأَمِنُوا۟ مَكْرَ ٱللَّهِ ۚ فَلَا يَأْمَنُ مَكْرَ ٱللَّهِ إِلَّا ٱلْقَوْمُ ٱلْخَٰسِرُونَ ﴿٩٩﴾
100. أَوَلَمْ يَهْدِ لِلَّذِينَ يَرِثُونَ ٱلْأَرْضَ مِنۢ بَعْدِ أَهْلِهَآ أَن لَّوْ نَشَآءُ أَصَبْنَٰهُم بِذُنُوبِهِمْ وَنَطْبَعُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ فَهُمْ لَا يَسْمَعُونَ ﴿١٠٠﴾
101. تِلْكَ ٱلْقُرَىٰ نَقُصُّ عَلَيْكَ مِنْ أَنۢبَآئِهَا ۚ وَلَقَدْ جَآءَتْهُمْ رُسُلُهُم بِٱلْبَيِّنَٰتِ فَمَا كَانُوا۟ لِيُؤْمِنُوا۟ بِمَا كَذَّبُوا۟ مِن قَبْلُ ۚ كَذَٰلِكَ يَطْبَعُ ٱللَّهُ عَلَىٰ قُلُوبِ ٱلْكَٰفِرِينَ ﴿١٠١﴾
102. وَمَا وَجَدْنَا لِأَكْثَرِهِم مِّنْ عَهْدٍۢ ۖ وَإِن وَجَدْنَآ أَكْثَرَهُمْ لَفَٰسِقِينَ ﴿١٠٢﴾
103. ثُمَّ بَعَثْنَا مِنۢ بَعْدِهِم مُّوسَىٰ بِـَٔايَٰتِنَآ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ وَمَلَإِيهِۦ فَظَلَمُوا۟ بِهَا ۖ فَٱنظُرْ كَيْفَ كَانَ عَٰقِبَةُ ٱلْمُفْسِدِينَ ﴿١٠٣﴾
104. وَقَالَ مُوسَىٰ يَٰفِرْعَوْنُ إِنِّى رَسُولٌۭ مِّن رَّبِّ ٱلْعَٰلَمِينَ ﴿١٠٤﴾
105. حَقِيقٌ عَلَىٰٓ أَن لَّآ أَقُولَ عَلَى ٱللَّهِ إِلَّا ٱلْحَقَّ ۚ قَدْ جِئْتُكُم بِبَيِّنَةٍۢ مِّن رَّبِّكُمْ فَأَرْسِلْ مَعِىَ بَنِىٓ إِسْرَٰٓءِيلَ ﴿١٠٥﴾
106. قَالَ إِن كُنتَ جِئْتَ بِـَٔايَةٍۢ فَأْتِ بِهَآ إِن كُنتَ مِنَ ٱلصَّٰدِقِينَ ﴿١٠٦﴾
107. فَأَلْقَىٰ عَصَاهُ فَإِذَا هِىَ ثُعْبَانٌۭ مُّبِينٌۭ ﴿١٠٧﴾
108. وَنَزَعَ يَدَهُۥ فَإِذَا هِىَ بَيْضَآءُ لِلنَّٰظِرِينَ ﴿١٠٨﴾
109. قَالَ ٱلْمَلَأُ مِن قَوْمِ فِرْعَوْنَ إِنَّ هَٰذَا لَسَٰحِرٌ عَلِيمٌۭ ﴿١٠٩﴾
110. يُرِيدُ أَن يُخْرِجَكُم مِّنْ أَرْضِكُمْ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ ﴿١١٠﴾
111. قَالُوا۟ أَرْجِهْ وَأَخَاهُ وَأَرْسِلْ فِى ٱلْمَدَآئِنِ حَٰشِرِينَ ﴿١١١﴾
112. يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَٰحِرٍ عَلِيمٍۢ ﴿١١٢﴾
113. وَجَآءَ ٱلسَّحَرَةُ فِرْعَوْنَ قَالُوٓا۟ إِنَّ لَنَا لَأَجْرًا إِن كُنَّا نَحْنُ ٱلْغَٰلِبِينَ ﴿١١٣﴾
114. قَالَ نَعَمْ وَإِنَّكُمْ لَمِنَ ٱلْمُقَرَّبِينَ ﴿١١٤﴾
115. قَالُوا۟ يَٰمُوسَىٰٓ إِمَّآ أَن تُلْقِىَ وَإِمَّآ أَن نَّكُونَ نَحْنُ ٱلْمُلْقِينَ ﴿١١٥﴾
116. قَالَ أَلْقُوا۟ ۖ فَلَمَّآ أَلْقَوْا۟ سَحَرُوٓا۟ أَعْيُنَ ٱلنَّاسِ وَٱسْتَرْهَبُوهُمْ وَجَآءُوا۟ بِسِحْرٍ عَظِيمٍۢ ﴿١١٦﴾
117. وَأَوْحَيْنَآ إِلَىٰ مُوسَىٰٓ أَنْ أَلْقِ عَصَاكَ ۖ فَإِذَا هِىَ تَلْقَفُ مَا يَأْفِكُونَ ﴿١١٧﴾
118. فَوَقَعَ ٱلْحَقُّ وَبَطَلَ مَا كَانُوا۟ يَعْمَلُونَ ﴿١١٨﴾
119. فَغُلِبُوا۟ هُنَالِكَ وَٱنقَلَبُوا۟ صَٰغِرِينَ ﴿١١٩﴾
120. وَأُلْقِىَ ٱلسَّحَرَةُ سَٰجِدِينَ ﴿١٢٠﴾
121. قَالُوا۟ ءَامَنَّا بِرَبِّ ٱلْعَٰلَمِينَ ﴿١٢١﴾
122. رَبِّ مُوسَىٰ وَهَٰرُونَ ﴿١٢٢﴾
123. قَالَ فِرْعَوْنُ ءَامَنتُم بِهِۦ قَبْلَ أَنْ ءَاذَنَ لَكُمْ ۖ إِنَّ هَٰذَا لَمَكْرٌۭ مَّكَرْتُمُوهُ فِى ٱلْمَدِينَةِ لِتُخْرِجُوا۟ مِنْهَآ أَهْلَهَا ۖ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿١٢٣﴾
124. لَأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَأَرْجُلَكُم مِّنْ خِلَٰفٍۢ ثُمَّ لَأُصَلِّبَنَّكُمْ أَجْمَعِينَ ﴿١٢٤﴾
125. قَالُوا۟ إِنَّآ إِلَىٰ رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ ﴿١٢٥﴾
126. وَمَا تَنقِمُ مِنَّآ إِلَّآ أَنْ ءَامَنَّا بِـَٔايَٰتِ رَبِّنَا لَمَّا جَآءَتْنَا ۚ رَبَّنَآ أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًۭا وَتَوَفَّنَا مُسْلِمِينَ ﴿١٢٦﴾
127. وَقَالَ ٱلْمَلَأُ مِن قَوْمِ فِرْعَوْنَ أَتَذَرُ مُوسَىٰ وَقَوْمَهُۥ لِيُفْسِدُوا۟ فِى ٱلْأَرْضِ وَيَذَرَكَ وَءَالِهَتَكَ ۚ قَالَ سَنُقَتِّلُ أَبْنَآءَهُمْ وَنَسْتَحْىِۦ نِسَآءَهُمْ وَإِنَّا فَوْقَهُمْ قَٰهِرُونَ ﴿١٢٧﴾
128. قَالَ مُوسَىٰ لِقَوْمِهِ ٱسْتَعِينُوا۟ بِٱللَّهِ وَٱصْبِرُوٓا۟ إِنَّ ٱلْأَرْضَ لِلَّهِ يُورِثُهَا مَن يَشَآءُ مِنْ عِبَادِهِۦ ۖ وَٱلْعَٰقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ ﴿١٢٨﴾
129. قَالُوا۟ أُوذِينَا مِن قَبْلِ أَن تَأْتِيَنَا وَمِنۢ بَعْدِ مَا جِئْتَنَا ۚ قَالَ عَسَىٰ رَبُّكُمْ أَن يُهْلِكَ عَدُوَّكُمْ وَيَسْتَخْلِفَكُمْ فِى ٱلْأَرْضِ فَيَنظُرَ كَيْفَ تَعْمَلُونَ ﴿١٢٩﴾
130. وَلَقَدْ أَخَذْنَآ ءَالَ فِرْعَوْنَ بِٱلسِّنِينَ وَنَقْصٍۢ مِّنَ ٱلثَّمَرَٰتِ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُونَ ﴿١٣٠﴾
131. فَإِذَا جَآءَتْهُمُ ٱلْحَسَنَةُ قَالُوا۟ لَنَا هَٰذِهِۦ ۖ وَإِن تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌۭ يَطَّيَّرُوا۟ بِمُوسَىٰ وَمَن مَّعَهُۥٓ ۗ أَلَآ إِنَّمَا طَٰٓئِرُهُمْ عِندَ ٱللَّهِ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ ﴿١٣١﴾
132. وَقَالُوا۟ مَهْمَا تَأْتِنَا بِهِۦ مِنْ ءَايَةٍۢ لِّتَسْحَرَنَا بِهَا فَمَا نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ ﴿١٣٢﴾
133. فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمُ ٱلطُّوفَانَ وَٱلْجَرَادَ وَٱلْقُمَّلَ وَٱلضَّفَادِعَ وَٱلدَّمَ ءَايَٰتٍۢ مُّفَصَّلَٰتٍۢ فَٱسْتَكْبَرُوا۟ وَكَانُوا۟ قَوْمًۭا مُّجْرِمِينَ ﴿١٣٣﴾
134. وَلَمَّا وَقَعَ عَلَيْهِمُ ٱلرِّجْزُ قَالُوا۟ يَٰمُوسَى ٱدْعُ لَنَا رَبَّكَ بِمَا عَهِدَ عِندَكَ لَئِن كَشَفْتَ عَنَّا ٱلرِّجْزَ لَنُؤْمِنَنَّ لَكَ وَلَنُرْسِلَنَّ مَعَكَ بَنِىٓ إِسْرَٰٓءِيلَ ﴿١٣٤﴾
135. فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُمُ ٱلرِّجْزَ إِلَىٰٓ أَجَلٍ هُم بَٰلِغُوهُ إِذَا هُمْ يَنكُثُونَ ﴿١٣٥﴾
136. فَٱنتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنَٰهُمْ فِى ٱلْيَمِّ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَا وَكَانُوا۟ عَنْهَا غَٰفِلِينَ ﴿١٣٦﴾
137. وَأَوْرَثْنَا ٱلْقَوْمَ ٱلَّذِينَ كَانُوا۟ يُسْتَضْعَفُونَ مَشَٰرِقَ ٱلْأَرْضِ وَمَغَٰرِبَهَا ٱلَّتِى بَٰرَكْنَا فِيهَا ۖ وَتَمَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ ٱلْحُسْنَىٰ عَلَىٰ بَنِىٓ إِسْرَٰٓءِيلَ بِمَا صَبَرُوا۟ ۖ وَدَمَّرْنَا مَا كَانَ يَصْنَعُ فِرْعَوْنُ وَقَوْمُهُۥ وَمَا كَانُوا۟ يَعْرِشُونَ ﴿١٣٧﴾
138. وَجَاوَزْنَا بِبَنِىٓ إِسْرَٰٓءِيلَ ٱلْبَحْرَ فَأَتَوْا۟ عَلَىٰ قَوْمٍۢ يَعْكُفُونَ عَلَىٰٓ أَصْنَامٍۢ لَّهُمْ ۚ قَالُوا۟ يَٰمُوسَى ٱجْعَل لَّنَآ إِلَٰهًۭا كَمَا لَهُمْ ءَالِهَةٌۭ ۚ قَالَ إِنَّكُمْ قَوْمٌۭ تَجْهَلُونَ ﴿١٣٨﴾
139. إِنَّ هَٰٓؤُلَآءِ مُتَبَّرٌۭ مَّا هُمْ فِيهِ وَبَٰطِلٌۭ مَّا كَانُوا۟ يَعْمَلُونَ ﴿١٣٩﴾
140. قَالَ أَغَيْرَ ٱللَّهِ أَبْغِيكُمْ إِلَٰهًۭا وَهُوَ فَضَّلَكُمْ عَلَى ٱلْعَٰلَمِينَ ﴿١٤٠﴾
141. وَإِذْ أَنجَيْنَٰكُم مِّنْ ءَالِ فِرْعَوْنَ يَسُومُونَكُمْ سُوٓءَ ٱلْعَذَابِ يُقَتِّلُونَ أَبْنَآءَكُمْ وَيَسْتَحْيُونَ نِسَآءَكُمْ ۚ وَفِى ذَٰلِكُم بَلَآءٌۭ مِّن رَّبِّكُمْ عَظِيمٌۭ ﴿١٤١﴾
142. وَوَٰعَدْنَا مُوسَىٰ ثَلَٰثِينَ لَيْلَةًۭ وَأَتْمَمْنَٰهَا بِعَشْرٍۢ فَتَمَّ مِيقَٰتُ رَبِّهِۦٓ أَرْبَعِينَ لَيْلَةًۭ ۚ وَقَالَ مُوسَىٰ لِأَخِيهِ هَٰرُونَ ٱخْلُفْنِى فِى قَوْمِى وَأَصْلِحْ وَلَا تَتَّبِعْ سَبِيلَ ٱلْمُفْسِدِينَ ﴿١٤٢﴾
143. وَلَمَّا جَآءَ مُوسَىٰ لِمِيقَٰتِنَا وَكَلَّمَهُۥ رَبُّهُۥ قَالَ رَبِّ أَرِنِىٓ أَنظُرْ إِلَيْكَ قَالَ لَن تَرَىٰنِى وَلَٰكِنِ ٱنظُرْ إِلَى ٱلْجَبَلِ فَإِنِ ٱسْتَقَرَّ مَكَانَهُۥ فَسَوْفَ تَرَىٰ ۚ فَلَمَّا تَجَلَّىٰ رَبُّهُۥ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُۥ دَكًّۭا وَخَرَّ مُوسَىٰ صَعِقًۭا ۚ فَلَمَّآ أَفَاقَ قَالَ سُبْحَٰنَكَ تُبْتُ إِلَيْكَ وَأَنَا۠ أَوَّلُ ٱلْمُؤْمِنِينَ ﴿١٤٣﴾
144. قَالَ يَٰمُوسَىٰٓ إِنِّى ٱصْطَفَيْتُكَ عَلَى ٱلنَّاسِ بِرِسَٰلَٰتِى وَبِكَلَٰمِى فَخُذْ مَآ ءَاتَيْتُكَ وَكُن مِّنَ ٱلشَّٰكِرِينَ ﴿١٤٤﴾
145. وَكَتَبْنَا لَهُۥ فِى ٱلۡأَلۡوَاحِ مِن كُلِّ شَىۡءٍۢ مَّوۡعِظَةًۭ وَتَفۡصِيلًۭا لِّكُلِّ شَىۡءٍۢ فَخُذۡهَا بِقُوَّةٍۢ وَأۡمُرۡ قَوۡمَكَ يَأۡخُذُوا۟ بِأَحۡسَنِهَا ۚ سَأُوۡرِيكُمۡ دَارَ ٱلۡفَٰسِقِينَ ﴿١٤٥﴾
146. سَأَصۡرِفُ عَنۡ ءَايَٰتِىَ ٱلَّذِينَ يَتَكَبَّرُونَ فِى ٱلۡأَرۡضِ بِغَيۡرِ ٱلۡحَقِّ وَإِن يَرَوۡا۟ كُلَّ ءَايَةٍۢ لَّا يُؤۡمِنُوا۟ بِهَا وَإِن يَرَوۡا۟ سَبِيلَ ٱلرُّشۡدِ لَا يَتَّخِذُوهُ سَبِيلًۭا وَإِن يَرَوۡا۟ سَبِيلَ ٱلۡغَىِّ يَتَّخِذُوهُ سَبِيلًۭا ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمۡ كَذَّبُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَا وَكَانُوا۟ عَنۡهَا غَٰفِلِينَ ﴿١٤٦﴾
147. وَٱلَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَا وَلِقَآءِ ٱلۡأٓخِرَةِ حَبِطَتۡ أَعۡمَٰلُهُمۡ ۖ هَلۡ يُجۡزَوۡنَ إِلَّا مَا كَانُوا۟ يَعۡمَلُونَ ﴿١٤٧﴾
148. وَٱتَّخَذَ قَوۡمُ مُوسَىٰ مِنۢ بَعۡدِهِۦ مِنۡ حُلِيِّهِمۡ عِجۡلًۭا جَسَدًۭا لَّهُۥ خُوَارٌۭ ۚ أَلَمۡ يَرَوۡا۟ أَنَّهُۥ لَا يُكَلِّمُهُمۡ وَلَا يَهۡدِيهِمۡ سَبِيلًۭا ۘ ٱتَّخَذُوهُ وَكَانُوا۟ ظَٰلِمِينَ ﴿١٤٨﴾
149. وَلَمَّا سُقِطَ فِىٓ أَيْدِيهِمۡ وَرَأَوۡا۟ أَنَّهُمۡ قَدۡ ضَلُّوا۟ قَالُوا۟ لَئِن لَّمۡ يَرۡحَمۡنَا رَبُّنَا وَيَغۡفِرۡ لَنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ ٱلۡخَٰسِرِينَ ﴿١٤٩﴾
150. وَلَمَّا رَجَعَ مُوسَىٰٓ إِلَىٰ قَوۡمِهِۦ غَضۡبَٰنَ أَسِفًۭا قَالَ بِئۡسَمَا خَلَفۡتُمُونِى مِنۢ بَعۡدِىٓ ۖ أَعَجِلۡتُمۡ أَمۡرَ رَبِّكُمۡ وَأَلۡقَى ٱلۡأَلۡوَاحَ وَأَخَذَ بِرَأۡسِ أَخِيهِ يَجُرُّهُۥٓ إِلَيۡهِ ۚ قَالَ ٱبۡنَ أُمَّ إِنَّ ٱلۡقَوۡمَ ٱسۡتَضۡعَفُونِى وَكَادُوا۟ يَقۡتُلُونَنِى فَلَا تُشۡمِتۡ بِىَ ٱلۡأَعۡدَآءَ وَلَا تَجۡعَلۡنِى مَعَ ٱلۡقَوۡمِ ٱلظَّٰلِمِينَ ﴿١٥٠﴾
151. قَالَ رَبِّ ٱغْفِرْ لِى وَلِأَخِى وَأَدْخِلْنَا فِى رَحْمَتِكَ ۖ وَأَنتَ أَرْحَمُ ٱلرَّٰحِمِينَ ﴿١٥١﴾
152. إِنَّ ٱلَّذِينَ ٱتَّخَذُوا۟ ٱلْعِجْلَ سَيَنَالُهُمْ غَضَبٌۭ مِّن رَّبِّهِمْ وَذِلَّةٌۭ فِى ٱلْحَيَوٰةِ ٱلدُّنْيَا ۚ وَكَذَٰلِكَ نَجْزِى ٱلْمُفْتَرِينَ ﴿١٥٢﴾
153. وَٱلَّذِينَ عَمِلُوا۟ ٱلسَّيِّـَٔاتِ ثُمَّ تَابُوا۟ مِنۢ بَعْدِهَا وَءَامَنُوٓا۟ إِنَّ رَبَّكَ مِنۢ بَعْدِهَا لَغَفُورٌۭ رَّحِيمٌۭ ﴿١٥٣﴾
154. وَلَمَّا سَكَتَ عَن مُّوسَى ٱلْغَضَبُ أَخَذَ ٱلۡأَلۡوَاحَ ۖ وَفِى نُسۡخَتِهَا هُدًۭى وَرَحۡمَةٌۭ لِّلَّذِينَ هُمۡ لِرَبِّهِمۡ يَرۡهَبُونَ ﴿١٥٤﴾
155. وَٱخْتَارَ مُوسَىٰ قَوْمَهُۥ سَبۡعِينَ رَجُلًۭا لِّمِيقَٰتِنَا فَلَمَّآ أَخَذَتۡهُمُ ٱلرَّجۡفَةُ قَالَ رَبِّ لَوۡ شِئۡتَ أَهۡلَكۡتَهُم مِّن قَبۡلُ وَإِيَّٰىَ ۖ أَتُهۡلِكُنَا بِمَا فَعَلَ ٱلسُّفَهَآءُ مِنَّآ ۖ إِنۡ هِىَ إِلَّا فِتۡنَتُكَ تُضِلُّ بِهَا مَن تَشَآءُ وَتَهۡدِى مَن تَشَآءُ ۖ أَنتَ وَلِيُّنَا فَٱغۡفِرۡ لَنَا وَٱرۡحَمۡنَا وَأَنتَ خَيۡرُ ٱلۡغَٰفِرِينَ ﴿١٥٥﴾
156. وَٱكۡتُبۡ لَنَا فِى هَٰذِهِ ٱلدُّنۡيَا حَسَنَةًۭ وَفِى ٱلۡأٓخِرَةِ إِنَّا هُدۡنَآ إِلَيۡكَ ۚ قَالَ عَذَابِىٓ أُصِيبُ بِهِۦ مَنۡ أَشَآءُ وَرَحۡمَتِى وَسِعَتۡ كُلَّ شَىۡءٍۢ ۚ فَسَأَكۡتُبُهَا لِلَّذِينَ يَتَّقُونَ وَيُؤۡتُونَ ٱلزَّكَوٰةَ وَٱلَّذِينَ هُم بِـَٔايَٰتِنَا يُؤۡمِنُونَ ﴿١٥٦﴾
157. ٱلَّذِينَ يَتَّبِعُونَ ٱلرَّسُولَ ٱلنَّبِىَّ ٱلۡأُمِّىَّ ٱلَّذِى يَجِدُونَهُۥ مَكۡتُوبًۭا عِندَهُمۡ فِى ٱلتَّوۡرَىٰةِ وَٱلۡإِنجِيلِ يَأۡمُرُهُم بِٱلۡمَعۡرُوفِ وَيَنۡهَىٰهُمۡ عَنِ ٱلۡمُنكَرِ وَيُحِلُّ لَهُمُ ٱلطَّيِّبَٰتِ وَيُحَرِّمُ عَلَيۡهِمُ ٱلۡخَبَٰٓئِثَ وَيَضَعُ عَنۡهُمۡ إِصۡرَهُمۡ وَٱلۡأَغۡلَٰلَ ٱلَّتِى كَانَتۡ عَلَيۡهِمۡ ۚ فَٱلَّذِينَ ءَامَنُوا۟ بِهِۦ وَعَزَّرُوهُ وَنَصَرُوهُ وَٱتَّبَعُوا۟ ٱلنُّورَ ٱلَّذِىٓ أُنزِلَ مَعَهُۥٓ أُو۟لَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡمُفۡلِحُونَ ﴿١٥٧﴾
158. قُلۡ يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ إِنِّى رَسُولُ ٱللَّهِ إِلَيۡكُمۡ جَمِيعًا ٱلَّذِى لَهُۥ مُلۡكُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ ۖ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ يُحۡىِۦ وَيُمِيتُ ۖ فَـَٔامِنُوا۟ بِٱللَّهِ وَرَسُولِهِ ٱلنَّبِىِّ ٱلۡأُمِّىِّ ٱلَّذِى يُؤۡمِنُ بِٱللَّهِ وَكَلِمَٰتِهِۦ وَٱتَّبِعُوهُ لَعَلَّكُمۡ تَهۡتَدُونَ ﴿١٥٨﴾
159. وَمِن قَوۡمِ مُوسَىٰٓ أُمَّةٌۭ يَهۡدُونَ بِٱلۡحَقِّ وَبِهِۦ يَعۡدِلُونَ ﴿١٥٩﴾
160. وَقَطَّعۡنَٰهُمُ ٱثۡنَتَىۡ عَشۡرَةَ أَسۡبَاطًۭا أُمَمًۭا ۚ وَأَوۡحَيۡنَآ إِلَىٰ مُوسَىٰٓ إِذِ ٱسۡتَسۡقَىٰهُ قَوۡمُهُۥٓ أَنِ ٱضۡرِب بِّعَصَاكَ ٱلۡحَجَرَ ۖ فَٱنبَجَسَتۡ مِنۡهُ ٱثۡنَتَا عَشۡرَةَ عَيۡنًۭا ۖ قَدۡ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍۢ مَّشۡرَبَهُمۡ ۚ وَظَلَّلۡنَا عَلَيۡهِمُ ٱلۡغَمَٰمَ وَأَنزَلۡنَا عَلَيۡهِمُ ٱلۡمَنَّ وَٱلسَّلۡوَىٰ ۖ كُلُوا۟ مِن طَيِّبَٰتِ مَا رَزَقۡنَٰكُمۡ ۚ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَٰكِن كَانُوٓا۟ أَنفُسَهُمۡ يَظۡلِمُونَ ﴿١٦٠﴾
161. وَإِذۡ قِيلَ لَهُمُ ٱسۡكُنُوا۟ هَٰذِهِ ٱلۡقَرۡيَةَ وَكُلُوا۟ مِنۡهَا حَيۡثُ شِئۡتُمۡ وَقُولُوا۟ حِطَّةٌۭ وَٱدۡخُلُوا۟ ٱلۡبَابَ سُجَّدًۭا نَّغۡفِرۡ لَكُمۡ خَطِيٓـَٰٔتِكُمۡ ۚ سَنَزِيدُ ٱلۡمُحۡسِنِينَ ﴿١٦١﴾
162. فَبَدَّلَ ٱلَّذِينَ ظَلَمُوا۟ مِنۡهُمۡ قَوۡلًۭا غَيۡرَ ٱلَّذِى قِيلَ لَهُمۡ فَأَرۡسَلۡنَا عَلَيۡهِمۡ رِجۡزًۭا مِّنَ ٱلسَّمَآءِ بِمَا كَانُوا۟ يَظۡلِمُونَ ﴿١٦٢﴾
163. وَسۡـَٔلۡهُمۡ عَنِ ٱلۡقَرۡيَةِ ٱلَّتِى كَانَتۡ حَاضِرَةَ ٱلۡبَحۡرِ إِذۡ يَعۡدُونَ فِى ٱلسَّبۡتِ إِذۡ تَأۡتِيهِمۡ حِيتَانُهُمۡ يَوۡمَ سَبۡتِهِمۡ شُرَّعًۭا وَيَوۡمَ لَا يَسۡبِتُونَ لَا تَأۡتِيهِمۡ ۚ كَذَٰلِكَ نَبۡلُوهُم بِمَا كَانُوا۟ يَفۡسُقُونَ ﴿١٦٣﴾
164. وَإِذۡ قَالَتۡ أُمَّةٌۭ مِّنۡهُمۡ لِمَ تَعِظُونَ قَوۡمًۭا ٱللَّهُ مُهۡلِكُهُمۡ أَوۡ مُعَذِّبُهُمۡ عَذَابًۭا شَدِيدًۭا ۖ قَالُوا۟ مَعۡذِرَةً إِلَىٰ رَبِّكُمۡ وَلَعَلَّهُمۡ يَتَّقُونَ ﴿١٦٤﴾
165. فَلَمَّا نَسُوا۟ مَا ذُكِّرُوا۟ بِهِۦٓ أَنجَيۡنَا ٱلَّذِينَ يَنۡهَوۡنَ عَنِ ٱلسُّوٓءِ وَأَخَذۡنَا ٱلَّذِينَ ظَلَمُوا۟ بِعَذَابٍۢ بَـِٔيسِۭ بِمَا كَانُوا۟ يَفۡسُقُونَ ﴿١٦٥﴾
166. فَلَمَّا عَتَوْا۟ عَن مَّا نُهُوا۟ عَنۡهُ قُلۡنَا لَهُمۡ كُونُوا۟ قِرَدَةً خَٰسِـِٔينَ ﴿١٦٦﴾
167. وَإِذۡ تَأَذَّنَ رَبُّكَ لَيَبۡعَثَنَّ عَلَيۡهِمۡ إِلَىٰ يَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ مَن يَسُومُهُمۡ سُوٓءَ ٱلۡعَذَابِ ۗ إِنَّ رَبَّكَ لَسَرِيعُ ٱلۡعِقَابِ وَإِنَّهُۥ لَغَفُورٌۭ رَّحِيمٌۭ ﴿١٦٧﴾
168. وَقَطَّعۡنَٰهُمۡ فِى ٱلۡأَرۡضِ أُمَمًۭا ۖ مِّنۡهُمُ ٱلصَّٰلِحُونَ وَمِنۡهُمۡ دُونَ ذَٰلِكَ ۖ وَبَلَوۡنَٰهُم بِٱلۡحَسَنَٰتِ وَٱلسَّيِّـَٔاتِ لَعَلَّهُمۡ يَرۡجِعُونَ ﴿١٦٨﴾
169. فَخَلَفَ مِنۢ بَعۡدِهِمۡ خَلۡفٌۭ وَرِثُوا۟ ٱلۡكِتَٰبَ يَأۡخُذُونَ عَرَضَ هَٰذَا ٱلۡأَدۡنَىٰ وَيَقُولُونَ سَيُغۡفَرُ لَنَا ۚ وَإِن يَأۡتِهِمۡ عَرَضٌۭ مِّثۡلُهُۥ يَأۡخُذُوهُ ۚ أَلَمۡ يُؤۡخَذۡ عَلَيۡهِم مِّيثَٰقُ ٱلۡكِتَٰبِ أَن لَّا يَقُولُوا۟ عَلَى ٱللَّهِ إِلَّا ٱلۡحَقَّ وَدَرَسُوا۟ مَا فِيهِ ۚ وَٱلدَّارُ ٱلۡأٓخِرَةُ خَيۡرٌۭ لِّلَّذِينَ يَتَّقُونَ ۗ أَفَلَا تَعۡقِلُونَ ﴿١٦٩﴾
170. وَٱلَّذِينَ يُمَسِّكُونَ بِٱلۡكِتَٰبِ وَأَقَامُوا۟ ٱلصَّلَوٰةَ إِنَّا لَا نُضِيعُ أَجۡرَ ٱلۡمُصۡلِحِينَ ﴿١٧٠﴾
171. وَإِذۡ نَتَقۡنَا ٱلۡجَبَلَ فَوۡقَهُمۡ كَأَنَّهُۥ ظُلَّةٌۭ وَظَنُّوا۟ أَنَّهُۥ وَاقِعُۢ بِهِمۡ خُذُوا۟ مَآ ءَاتَيۡنَٰكُم بِقُوَّةٍۢ وَٱذۡكُرُوا۟ مَا فِيهِ لَعَلَّكُمۡ تَتَّقُونَ ﴿١٧١﴾
172. وَإِذۡ أَخَذَ رَبُّكَ مِنۢ بَنِىٓ ءَادَمَ مِن ظُهُورِهِمۡ ذُرِّيَّتَهُمۡ وَأَشۡهَدَهُمۡ عَلَىٰٓ أَنفُسِهِمۡ أَلَسۡتُ بِرَبِّكُمۡ ۖ قَالُوا۟ بَلَىٰۛ شَهِدۡنَآ ۛ أَن تَقُولُوا۟ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ إِنَّا كُنَّا عَنۡ هَٰذَا غَٰفِلِينَ ﴿١٧٢﴾
173. أَوۡ تَقُولُوا۟ إِنَّمَآ أَشۡرَكَ ءَابَآؤُنَا مِن قَبۡلُ وَكُنَّا ذُرِّيَّةًۭ مِّنۢ بَعۡدِهِمۡ أَفَتُهۡلِكُنَا بِمَا فَعَلَ ٱلۡمُبۡطِلُونَ ﴿١٧٣﴾
174. وَكَذَٰلِكَ نُفَصِّلُ ٱلۡأٓيَٰتِ وَلَعَلَّهُمۡ يَرۡجِعُونَ ﴿١٧٤﴾
175. وَٱتۡلُ عَلَيۡهِمۡ نَبَأَ ٱلَّذِىٓ ءَاتَيۡنَٰهُ ءَايَٰتِنَا فَٱنسَلَخَ مِنۡهَا فَأَتۡبَعَهُ ٱلشَّيۡطَٰنُ فَكَانَ مِنَ ٱلۡغَٰوِينَ ﴿١٧٥﴾
176. وَلَوۡ شِئۡنَا لَرَفَعۡنَٰهُ بِهَا وَلَٰكِنَّهُۥٓ أَخۡلَدَ إِلَى ٱلۡأَرۡضِ وَٱتَّبَعَ هَوَىٰهُۚ فَمَثَلُهُۥ كَمَثَلِ ٱلۡكَلۡبِ إِن تَحۡمِلۡ عَلَيۡهِ يَلۡهَثۡ أَوۡ تَتۡرُكۡهُ يَلۡهَثۡۚ ذَٰلِكَ مَثَلُ ٱلۡقَوۡمِ ٱلَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَاۚ فَٱقۡصُصِ ٱلۡقَصَصَ لَعَلَّهُمۡ يَتَفَكَّرُونَ ﴿١٧٦﴾
177. سَآءَ مَثَلًا ٱلۡقَوۡمُ ٱلَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَا وَأَنفُسَهُمۡ كَانُوا۟ يَظۡلِمُونَ ﴿١٧٧﴾
178. مَن يَهۡدِ ٱللَّهُ فَهُوَ ٱلۡمُهۡتَدِۖ وَمَن يُضۡلِلۡ فَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡخَٰسِرُونَ ﴿١٧٨﴾
179. وَلَقَدۡ ذَرَأۡنَا لِجَهَنَّمَ كَثِيرًۭا مِّنَ ٱلۡجِنِّ وَٱلۡإِنسِۖ لَهُمۡ قُلُوبٌۭ لَّا يَفۡقَهُونَ بِهَا وَلَهُمۡ أَعۡيُنٌۭ لَّا يُبۡصِرُونَ بِهَا وَلَهُمۡ ءَاذَانٌۭ لَّا يَسۡمَعُونَ بِهَاۚ أُوْلَٰٓئِكَ كَٱلۡأَنۡعَٰمِ بَلۡ هُمۡ أَضَلُّۚ أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡغَٰفِلُونَ ﴿١٧٩﴾
180. وَلِلَّهِ ٱلۡأَسۡمَآءُ ٱلۡحُسۡنَىٰ فَٱدۡعُوهُ بِهَاۖ وَذَرُوا۟ ٱلَّذِينَ يُلۡحِدُونَ فِىٓ أَسۡمَٰٓئِهِۦۚ سَيُجۡزَوۡنَ مَا كَانُوا۟ يَعۡمَلُونَ ﴿١٨٠﴾
181. وَمِمَّنۡ خَلَقۡنَآ أُمَّةٌۭ يَهۡدُونَ بِٱلۡحَقِّ وَبِهِۦ يَعۡدِلُونَ ﴿١٨١﴾
182. وَٱلَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَا سَنَسۡتَدۡرِجُهُم مِّنۡ حَيۡثُ لَا يَعۡلَمُونَ ﴿١٨٢﴾
183. وَأُمْلِى لَهُمۡ ۚ إِنَّ كَيۡدِى مَتِينٌ ﴿١٨٣﴾
184. أَوَلَمۡ يَتَفَكَّرُوا۟ مَا بِصَاحِبِهِم مِّن جِنَّةٍۢ ۚ إِنْ هُوَ إِلَّا نَذِيرٌۭ مُّبِينٌۭ ﴿١٨٤﴾
185. أَوَلَمۡ يَنظُرُوا۟ فِى مَلَكُوتِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ وَمَا خَلَقَ ٱللَّهُ مِن شَىۡءٍۢ وَأَنۡ عَسَىٰٓ أَن يَكُونَ قَدِ ٱقۡتَرَبَ أَجَلُهُمۡ فَبِأَىِّ حَدِيثٍۢ بَعۡدَهُۥ يُؤۡمِنُونَ ﴿١٨٥﴾
186. مَن يُضۡلِلِ ٱللَّهُ فَلَا هَادِىَ لَهُۥۖ وَيَذَرُهُمۡ فِى طُغۡيَٰنِهِمۡ يَعۡمَهُونَ ﴿١٨٦﴾
187. يَسۡـَٔلُونَكَ عَنِ ٱلسَّاعَةِ أَيَّانَ مُرۡسَىٰهَا قُلۡ إِنَّمَا عِلۡمُهَا عِندَ رَبِّىۖ لَا يُجَلِّيهَا لِوَقۡتِهَآ إِلَّا هُوَۚ ثَقُلَتۡ فِى ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۚ لَا تَأۡتِيكُمۡ إِلَّا بَغۡتَةًۭ يَسۡـَٔلُونَكَ كَأَنَّكَ حَفِىٌّ عَنۡهَاۖ قُلۡ إِنَّمَا عِلۡمُهَا عِندَ ٱللَّهِ وَلَٰكِنَّ أَكۡثَرَ ٱلنَّاسِ لَا يَعۡلَمُونَ ﴿١٨٧﴾
188. قُل لَّآ أَمۡلِكُ لِنَفۡسِى نَفۡعًۭا وَلَا ضَرًّا إِلَّا مَا شَآءَ ٱللَّهُۚ وَلَوۡ كُنتُ أَعۡلَمُ ٱلۡغَيۡبَ لَٱسۡتَكۡثَرۡتُ مِنَ ٱلۡخَيۡرِ وَمَا مَسَّنِىَ ٱلسُّوٓءُۚ إِنْ أَنَا۠ إِلَّا نَذِيرٌۭ وَبَشِيرٌۭ لِّقَوۡمٍۢ يُؤۡمِنُونَ ﴿١٨٨﴾
189. هُوَ ٱلَّذِى خَلَقَكُم مِّن نَّفۡسٍۢ وَٰحِدَةٍۢ وَجَعَلَ مِنۡهَا زَوۡجَهَا لِيَسۡكُنَ إِلَيۡهَاۖ فَلَمَّا تَغَشَّىٰهَا حَمَلَتۡ حَمۡلًۭا خَفِيفًۭا فَمَرَّتۡ بِهِۦۖ فَلَمَّآ أَثۡقَلَت دَّعَوَا ٱللَّهَ رَبَّهُمَا لَئِنۡ ءَاتَيۡتَنَا صَٰلِحًۭا لَّنَكُونَنَّ مِنَ ٱلشَّٰكِرِينَ ﴿١٨٩﴾
190. فَلَمَّآ ءَاتَىٰهُمَا صَٰلِحًۭا جَعَلَا لَهُۥ شُرَكَآءَ فِيمَآ ءَاتَىٰهُمَا ۚ فَتَعَٰلَى ٱللَّهُ عَمَّا يُشۡرِكُونَ ﴿١٩٠﴾
191. أَيُشۡرِكُونَ مَا لَا يَخۡلُقُ شَيۡـًۭٔا وَهُمۡ يُخۡلَقُونَ ﴿١٩١﴾
192. وَلَا يَسۡتَطِيعُونَ لَهُمۡ نَصۡرًۭا وَلَآ أَنفُسَهُمۡ يَنصُرُونَ ﴿١٩٢﴾
193. وَإِن تَدۡعُوهُمۡ إِلَى ٱلۡهُدَىٰ لَا يَتَّبِعُوكُمۡ ۚ سَوَآءٌ عَلَيۡكُمۡ أَدَعَوۡتُمُوهُمۡ أَمۡ أَنتُمۡ صَٰمِتُونَ ﴿١٩٣﴾
194. إِنَّ ٱلَّذِينَ تَدۡعُونَ مِن دُونِ ٱللَّهِ عِبَادٌۭ أَمۡثَالُكُمۡ فَٱدۡعُوهُمۡ فَلۡيَسۡتَجِيبُوا۟ لَكُمۡ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ ﴿١٩٤﴾
195. أَلَهُمۡ أَرۡجُلٌۭ يَمۡشُونَ بِهَآ أَمۡ لَهُمۡ أَيۡدٍۢ يَبۡطِشُونَ بِهَآ أَمۡ لَهُمۡ أَعۡيُنٌۭ يُبۡصِرُونَ بِهَآ أَمۡ لَهُمۡ ءَاذَانٌۭ يَسۡمَعُونَ بِهَا ۗ قُلِ ٱدۡعُوا۟ شُرَكَآءَكُمۡ ثُمَّ كِيدُونِ فَلَا تُنظِرُونِ ﴿١٩٥﴾
196. إِنَّ وَلِيِّيَ ٱللَّهُ ٱلَّذِى نَزَّلَ ٱلۡكِتَٰبَ وَهُوَ يَتَوَلَّى ٱلصَّٰلِحِينَ ﴿١٩٦﴾
197. وَٱلَّذِينَ تَدۡعُونَ مِن دُونِهِۦ لَا يَسۡتَطِيعُونَ نَصۡرَكُمۡ وَلَآ أَنفُسَهُمۡ يَنصُرُونَ ﴿١٩٧﴾
198. وَإِن تَدۡعُوهُمۡ إِلَى ٱلۡهُدَىٰ لَا يَسۡمَعُوا۟ ۖ وَتَرَىٰهُمۡ يَنظُرُونَ إِلَيۡكَ وَهُمۡ لَا يُبۡصِرُونَ ﴿١٩٨﴾
199. خُذِ ٱلۡعَفۡوَ وَأۡمُرۡ بِٱلۡعُرۡفِ وَأَعۡرِضۡ عَنِ ٱلۡجَٰهِلِينَ ﴿١٩٩﴾
200. وَإِمَّا يَنزَغَنَّكَ مِنَ ٱلشَّيۡطَٰنِ نَزۡغٌۭ فَٱسۡتَعِذۡ بِٱللَّهِ ۚ إِنَّهُۥ سَمِيعٌ عَلِيمٌۭ ﴿٢٠٠﴾
201. إِنَّ ٱلَّذِينَ ٱتَّقَوۡا۟ إِذَا مَسَّهُمۡ طَٰٓئِفٌۭ مِّنَ ٱلشَّيۡطَٰنِ تَذَكَّرُوا۟ فَإِذَا هُم مُّبۡصِرُونَ ﴿٢٠١﴾
202. وَإِخۡوَٰنُهُمۡ يَمُدُّونَهُمۡ فِى ٱلۡغَىِّ ثُمَّ لَا يُقۡصِرُونَ ﴿٢٠٢﴾
203. وَإِذَا لَمۡ تَأۡتِهِم بِـَٔايَةٍۢ قَالُوا۟ لَوۡلَا ٱجۡتَبَيۡتَهَا ۚ قُلۡ إِنَّمَآ أَتَّبِعُ مَا يُوحَىٰٓ إِلَىَّ مِن رَّبِّى ۚ هَٰذَا بَصَٰٓئِرُ مِن رَّبِّكُمۡ وَهُدًۭى وَرَحۡمَةٌۭ لِّقَوۡمٍۢ يُؤۡمِنُونَ ﴿٢٠٣﴾
204. وَإِذَا قُرِئَ ٱلۡقُرۡءَانُ فَٱسۡتَمِعُوا۟ لَهُۥ وَأَنصِتُوا۟ لَعَلَّكُمۡ تُرۡحَمُونَ ﴿٢٠٤﴾
205. وَٱذۡكُر رَّبَّكَ فِى نَفۡسِكَ تَضَرُّعًۭا وَخِيفَةًۭ وَدُونَ ٱلۡجَهۡرِ مِنَ ٱلۡقَوۡلِ بِٱلۡغُدُوِّ وَٱلۡأٓصَالِ وَلَا تَكُن مِّنَ ٱلۡغَٰفِلِينَ ﴿٢٠٥﴾
206. إِنَّ ٱلَّذِينَ عِندَ رَبِّكَ لَا يَسۡتَكۡبِرُونَ عَنۡ عِبَادَتِهِۦ وَيُسَبِّحُونَهُۥ وَلَهُۥ يَسۡجُدُونَ ﴿٢٠٦﴾
1. Elif, Lam, Mim, Sad.
2. Ky është një Libër që të është shpallur ty (o Muhamed), dhe mos të jetë ngushtësuar gjoksi yt për të, që me të të paralajmërosh dhe të këshillosh besimtarët.
3. Ndiqni atë që ju është shpallur nga Zoti juaj dhe mos ndiqni mbrojtës të tjerë përveç Tij. Sa pak që merrni mësim!
4. Sa e sa qytete i kemi shkatërruar dhe u erdhi dënimi ynë natën ose kur ishin duke pushuar gjatë ditës.
5. Dhe nuk patën fjalë tjetër kur i goditi ndëshkimi Ynë, përveçse thanë: "Me të vërtetë, ne kemi qenë keqbërës!"
6. Ne do t’i pyesim ata të cilëve u janë dërguar të dërguarit dhe do t’i pyesim edhe të dërguarit.
7. Dhe do t’ua shpalosim atyre çdo gjë me dije të saktë, sepse Ne nuk ishim të panjohur me atë që vepronin.
8. Dhe pesha (e veprave) atë ditë do të jetë e drejtë, prandaj ata të cilëve u rëndon peshorja e tyre (me vepra të mira) do të jenë të shpëtuar.
9. Ndërsa ata që kanë peshore të lehtë (në vepra të mira), janë ata që kanë humbur veten e tyre, për shkak se nuk kanë besuar në shenjat Tona.
10. Ne ju kemi vendosur në tokë dhe ju kemi dhënë mundësi jetese në të, por pak jeni ju që falënderoni!
11. Dhe Ne ju krijuam, pastaj ju dhamë formë, e më pas u thamë engjëjve: "Bini në sexhde para Ademit!" Dhe ata ranë në sexhde, përveç Iblisit. Ai nuk ishte prej atyre që ranë në sexhde.
12. Ai (Allahu) tha: "Çfarë të pengoi të mos biesh në sexhde kur të urdhërova?" Ai (Iblisi) tha: "Unë jam më i mirë se ai. Mua më ke krijuar nga zjarri, ndërsa atë e ke krijuar nga balta!"
13. Ai (Allahu) tha: "Zbrit prej andej (nga parajsa)! Nuk të takon të jesh mendjemadh atje. Dil, sepse ti je prej të poshtëruarve!"
14. Ai (Iblisi) tha: "Më jep afat deri në ditën kur do të ringjallen (njerëzit)!"
15. Ai (Allahu) tha: "Ti je prej atyre që u është dhënë afat."
16. Ai (Iblisi) tha: "Për shkak se më ke larguar nga rruga e drejtë, unë do të rri në pritë ndaj tyre në rrugën Tënde të drejtë."
17. "Pastaj do t’ju vij atyre nga para, nga pas, nga e djathta dhe nga e majta, dhe nuk do ta gjesh shumicën e tyre falënderues."
18. Ai (Allahu) tha: "Dil prej aty i përçmuar dhe i dëbuar! Me të vërtetë, unë do ta mbush Xhehenemin me ju dhe me të gjithë ata që të ndjekin ty!"
19. Dhe (i tha Allahu) "O Adem! Ti dhe gruaja jote bano në xhenet dhe hani prej tij kudo që të dëshironi, por mos iu afroni këtij peme, që të mos bëheni prej keqbërësve!"
20. Por djalli u bëri një cytje, që t’u shfaqte atyre atë që u ishte fshehur nga turpet e tyre, dhe u tha: "Zoti juaj nuk ju ka ndaluar nga kjo pemë, përveçse për t’ju bërë engjëj ose për t’ju bërë të përjetshëm."
21. Dhe ai (djalli) iu betua atyre: "Unë jam këshillues i sinqertë për ju!"
22. Kështu ai i mashtroi ata me hile. Kur ata shijuan nga pema, turpet e tyre u bënë të dukshme dhe filluan të mbulohen me gjethe të xhenetit. Atëherë Zoti i tyre i thirri: "A nuk ju ndalova nga kjo pemë dhe nuk ju thashë se djalli është armiku juaj i hapur?"
23. Ata të dy thanë: "Zoti ynë! Ne i bëmë padrejtësi vetes sonë. Nëse Ti nuk na fal dhe nuk na mëshiron, ne do të jemi të humbur!"
24. Ai (Allahu) tha: "Zbritni! Disa prej jush do të jenë armiq të disa të tjerëve. Për ju në tokë do të ketë vendbanim dhe furnizim deri në një kohë të caktuar."
25. Ai tha: "Në të (tokë) do të jetoni, në të do të vdisni dhe prej saj do të nxirreni (ringjalleni)."
26. O bijtë e Ademit! Ne ju kemi dhënë veshje për të mbuluar turpet tuaja dhe për stoli. Por veshja e devotshmërisë është më e mira. Kjo është një shenjë nga Allahu, që ata të mund të përkujtojnë.
27. O bijtë e Ademit! Mos e lejoni shejtanin t'ju mashtrojë ashtu siç nxori nga xheneti prindërit tuaj, duke ua hequr atyre rrobat për t'ju bërë të shihni turpet e tyre. Ai dhe fisit i tij ju shohin, ndërsa ju nuk i shihni ata. Ne i kemi bërë djajtë miq të atyre që nuk besojnë.
28. Dhe kur ata bëjnë ndonjë të keqe, thonë: "Ne e gjetëm këtë traditë te etërit tanë dhe Allahu na e urdhëroi atë." Thuaju: "Allahu nuk urdhëron të keqen. A thoni për Allahun atë që nuk e dini?"
29. Thuaj: "Zoti im ka urdhëruar drejtësinë dhe përqendrimin në adhurim të sinqertë ndaj Tij. Kërkojeni Atë në çdo namaz dhe adhurojeni Atë, duke qenë të sinqertë në besimin tuaj! Ashtu siç ju ka krijuar, ashtu edhe do të ktheheni tek Ai."
30. Disa Ai i udhëzoi, ndërsa për disa u vërtetua humbja. Ata morën djajtë për mbrojtës në vend të Allahut dhe mendojnë se janë në rrugë të drejtë.
31. O bijtë e Ademit! Vishuni me rrobat tuaja më të mira kur të faleni dhe hani e pini, por mos e teproni, sepse Allahu nuk i do ata që e teprojnë.
32. Thuaj: "Kush i ndaloi zbukurimet e Allahut që Ai i ka krijuar për robërit e Tij dhe të mirat nga furnizimi?" Thuaj: "Ato janë për besimtarët në këtë jetë dhe do të jenë vetëm për ta në Ditën e Kiametit." Kështu sqarojmë ne shenjat për një popull që di të kuptojë.
33. Thuaj: "Zoti im ka ndaluar veprat e shëmtuara, qofshin ato të dukshme apo të fshehta, mëkatin dhe padrejtësinë, të adhurohet dikush tjetër përveç Tij, pa ndonjë argument, dhe të thuhet për Allahun ajo që nuk dini."
34. Çdo popull ka një afat të caktuar dhe kur ai afat vjen, nuk mund ta vonojnë apo ta përshpejtojnë as edhe për një moment.
35. O bijtë e Ademit! Nëse vijnë te ju të dërguar nga mesi juaj, që ju shpjegojnë shenjat e Mia, atëherë kushdo që do të ruhet nga e keqja dhe do të përmirësohet, nuk do të ketë frikë e as nuk do të brengoset.
36. Por ata që i mohojnë shenjat Tona dhe sillen me arrogancë ndaj tyre, janë banorë të zjarrit dhe aty do të qëndrojnë përgjithmonë.
37. Kush është më i padrejtë se ai që shpif gënjeshtra për Allahun ose i mohon shenjat e Tij? Atyre do t’u arrijë pjesa e tyre nga ajo që është shkruar për ta. Kur t’u vijnë engjëjt për t’ua marrë shpirtin, ata do të thonë: "Ku janë ata që ju adhuruat përveç Allahut?" Ata do të përgjigjen: "Ata na braktisën." Dhe do të dëshmojnë kundër vetvetes se ishin mohues.
38. Ai (Allahu) do të thotë: "Hyni në zjarr me popujt që kanë qenë para jush nga xhindët dhe njerëzit!" Sa herë që një grup do të hyjë, do të mallkojë tjetrin. E kur të gjithë të jenë mbledhur aty, më të fundit do të thonë për të parët: "Zoti ynë, këta na mashtruan, prandaj jepu atyre një ndëshkim të dyfishtë në zjarr!" Ai (Allahu) do të thotë: "Për secilin prej jush do të ketë dënim të dyfishtë, por ju nuk e dini."
39. Pastaj të parët do t’u thonë të fundit: "Ju nuk kishit asnjë epërsi ndaj nesh, prandaj shijoni dënimin për atë që keni bërë!"
40. Ata që mohojnë shenjat Tona dhe sillen me arrogancë ndaj tyre, dyert e qiellit nuk do të hapen për ta dhe nuk do të hyjnë në xhenet derisa të kalojë deveja nëpër vrimën e gjilpërës. Kështu i ndëshkojmë keqbërësit.
41. Për ta do të ketë shtroja nga zjarri dhe mbulesa (nga po ai zjarr). Kështu i ndëshkojmë ne keqbërësit.
42. Por ata që besuan dhe bënë vepra të mira – Ne nuk e ngarkojmë asnjë shpirt përtej mundësive të tij – ata do të jenë banorët e xhenetit, ku do të qëndrojnë përgjithmonë.
43. Dhe Ne do t’ua heqim nga zemrat çdo urrejtje që mund të kenë, do t’i vendosim ata në xhenete, ku rrjedhin lumenj, dhe do të thonë: "Falënderimi i qoftë Allahut që na udhëzoi drejt kësaj! Ne nuk do të ishim udhëzuar, po të mos na kishte udhëzuar Allahu! Me të vërtetë, të dërguarit e Zotit tonë e sollën të vërtetën!" Dhe do të dëgjohet thirrja: "Ky është xheneti që ju është dhënë si shpërblim për atë që keni vepruar!"
44. Dhe banorët e xhenetit do t’u thërrasin banorëve të zjarrit: "Ne e gjetëm të vërtetë atë që na premtoi Zoti ynë, po ju? A e gjetët të vërtetë atë që ju premtoi Zoti juaj?" Ata do të thonë: "Po!" Pastaj një thirrës do të thërrasë në mes tyre: "Mallkimi i Allahut qoftë mbi keqbërësit!"
45. Ata që i largonin të tjerët nga rruga e Allahut dhe përpiqeshin ta bënin atë të shtrembër, ishin mohues të botës tjetër.
46. Ndërmjet tyre do të ketë një perde, dhe mbi "A’raf" do të jenë njerëz që i njohin të dy grupet sipas shenjave të tyre. Ata do t’u thërrasin banorëve të xhenetit: "Paqja qoftë mbi ju!" Ata ende nuk kanë hyrë aty, por e dëshirojnë shumë.
47. Kur sytë e tyre të drejtohen nga banorët e zjarrit, do të thonë: "Zoti ynë, mos na bëj të jemi me popullin keqbërës!"
48. Dhe banorët e "A’rafit" do t’u thërrasin njerëzve që i njohin nga shenjat e tyre, duke thënë: "As pasuria juaj dhe as krenaria juaj nuk ju bëri dobi!"
49. "A janë këta për të cilët betoheshit se Allahu nuk do t’i mëshironte?" (U thuhet atyre): "Hyni në xhenet! Nuk do të ketë frikë për ju dhe as nuk do të brengoseni."
50. Dhe banorët e zjarrit do t’u thërrasin banorëve të xhenetit: "Na hidhni pak ujë ose diçka nga ajo që ju ka dhënë Allahu!" Ata do të thonë: "Me të vërtetë, Allahu ua ka ndaluar këto për mohuesit."
51. Ata e morën fenë e tyre si lojë dhe argëtim, dhe jeta e kësaj bote i mashtroi. Prandaj, sot ne do t’i harrojmë ata, ashtu siç e harruan takimin me Ditën e tyre (të Ringjalljes) dhe mohuan ajetet Tona.
52. Ne u sollëm atyre një Libër që e sqaruam me dije, si udhërrëfim dhe mëshirë për një popull që beson.
53. A presin ata ndonjë përmbushje tjetër përveç asaj që ai (premtimi i Allahut) të realizohet? Ditën kur ai të vijë, ata që më parë e mohuan do të thonë: "Me të vërtetë, të dërguarit e Zotit tonë e sollën të vërtetën. A ka ndonjë ndërmjetës për ne, që të ndërmjetësojë për ne, ose të na kthejë pas, që të veprojmë ndryshe nga ajo që bënim?" Ata e kanë humbur veten e tyre dhe janë të humbur.
54. Me të vërtetë, Zoti juaj është Allahu, që krijoi qiejt dhe tokën për gjashtë ditë, pastaj u ngrit mbi Arsh. Ai e mbulon natën me ditën, që e ndjek me shpejtësi. Dielli, Hëna dhe yjet janë të nënshtruar me urdhrin e Tij. A nuk është e Tij krijimi dhe urdhri? I lartësuar qoftë Allahu, Zoti i botëve!
55. Lutuni Zotit tuaj me përulësi dhe në fshehtësi! Me të vërtetë, Ai nuk i do ata që e teprojnë.
56. Dhe mos bëni çrregullime në tokë pasi ajo është përmirësuar. Luteni Atë me frikë dhe shpresë! Me të vërtetë, mëshira e Allahut është afër për ata që bëjnë mirë.
57. Ai është që dërgon erërat si lajme të gëzueshme para mëshirës së Tij. Kur ato bartin re të rënda, Ne i drejtojmë ato drejt një vendi të vdekur dhe lëshojmë shi mbi të, dhe me të rrisim çdo lloj fryti. Kështu do të ringjallim të vdekurit, që të përkujtoni.
58. Tokat e mira japin fruta me lejen e Zotit të tyre, ndërsa ato që janë të këqija, japin veçse shumë pak. Kështu i shpjegojmë ne shenjat për një popull që është mirënjohës.
59. Ne e dërguam Nuhun te populli i tij, dhe ai tha: "O populli im! Adhuroni Allahun! Ju nuk keni zot tjetër përveç Tij! Unë kam frikë për ju ndëshkimin e një Dite të madhe."
60. Paria e popullit të tij thanë: "Ne të shohim në një humbje të qartë."
61. Ai (Nuhu) tha: "O populli im! Unë nuk jam në humbje, por jam i dërguari i Zotit të botëve."
62. "Unë ju përcjell mesazhet e Zotit tim dhe ju këshilloj sinqerisht, sepse unë di nga Allahu atë që ju nuk e dini."
63. "A po çuditeni që ju ka ardhur një këshillë nga Zoti juaj nëpërmjet një njeriu nga mesi juaj, që t’ju paralajmërojë dhe që të bëheni të devotshëm e të mëshiroheni?"
64. Por ata e përgënjeshtruan, prandaj Ne e shpëtuam atë dhe ata që ishin me të në anije dhe i përmbytëm ata që mohuan shenjat Tona. Ata ishin një popull i verbër.
65. Dhe Ne e dërguam Hudin te populli i Adit dhe ai tha: "O populli im! Adhuroni Allahun! Ju nuk keni zot tjetër përveç Tij. A nuk do të ruheni?"
66. Paria e popullit të tij, të cilët mohuan, thanë: "Ne të shohim në marrëzi dhe ne mendojmë se ti je prej gënjeshtarëve."
67. Ai tha: "O populli im! Unë nuk jam i marrë, por jam i dërguar nga Zoti i botëve."
68. "Unë ju përcjell mesazhet e Zotit tim dhe jam këshilltar i sinqertë për ju."
69. "A po çuditeni që ju ka ardhur një këshillë nga Zoti juaj nëpërmjet një njeriu nga mesi juaj, që t’ju paralajmërojë? Kujtoni kur Ai ju bëri pasardhës të popullit të Nuhut dhe ju shtoi në trup e forcë. Prandaj kujtoni mirësitë e Allahut, që të shpëtoni!"
70. Ata thanë: "A ke ardhur tek ne që të adhurojmë vetëm Allahun dhe të braktisim atë që adhuronin etërit tanë? Sillna atë që po na kërcënon, nëse je i sinqertë!"
71. Ai tha: "Tashmë ju ka rënë dënimi dhe zemërimi i Zotit tuaj. A po polemizoni me mua për emra që ua keni dhënë vetë ju dhe etërit tuaj, e për të cilat Allahu nuk ka zbritur asnjë dëshmi? Prisni atëherë, sepse edhe unë jam prej atyre që presin."
72. Ne e shpëtuam atë dhe ata që ishin me të me mëshirën Tonë, dhe i shfarosëm ata që mohuan shenjat Tona e nuk besuan.
73. Dhe te populli i Themudit, Ne e dërguam Salihun, i cili tha: "O populli im! Adhuroni Allahun! Ju nuk keni zot tjetër përveç Tij! Ju ka ardhur një provë e qartë nga Zoti juaj: kjo është deveja e Allahut, një mrekulli për ju. Lëreni atë të hajë në tokën e Allahut dhe mos i bëni dëm, që të mos ju godasë ndëshkimi i dhembshëm."
74. "Kujtoni kur Ai ju bëri trashëgimtarë pas popullit të Adit dhe ju vendosi në tokë. Ju ndërtoni pallate në luginat e saj dhe gdhendni shtëpi në malet. Kujtoni mirësitë e Allahut dhe mos bëni çrregullime në tokë si keqbërës!"
75. Paria e popullit të tij, ata që ishin mendjemëdhenj, i thanë atyre që ishin të dobët e që kishin besuar: "A e dini ju se Salihu është i dërguar nga Zoti i tij?" Ata thanë: "Ne besojmë në atë që është shpallur me të."
76. Ata që ishin mendjemëdhenj thanë: "Ne e mohojmë atë që ju e besoni."
77. Pastaj e prenë devenë dhe u treguan të pabindur ndaj urdhrit të Zotit të tyre, duke thënë: "O Salih, sillna atë që po na kërcënon, nëse je i dërguar i vërtetë!"
78. Atëherë i goditi një tërmet i fuqishëm dhe ata u shkatërruan në shtëpitë e tyre.
79. Ai (Salihu) u largua prej tyre dhe tha: "O populli im! Unë ju përcolla mesazhin e Zotit tim dhe ju këshillova, por ju nuk e donit këshillën."
80. Dhe Lutin, kur u tha popullit të tij: "A bëni një shthurje të tillë që askush në botë nuk e ka bërë para jush?"
81. Ju iu afroni meshkujve me epsh, në vend të grave. Në të vërtetë, ju jeni një popull që kaloni kufijtë.
82. Por përgjigja e popullit të tij nuk ishte tjetër veçse të thoshin: "Dëbojini ata nga vendbanimi juaj, sepse ata janë njerëz që duan të jenë të pastër!"
83. Ne e shpëtuam atë dhe familjen e tij, përveç gruas së tij; ajo ishte prej atyre që mbetën pas.
84. Dhe ne lëshuam mbi ta një shi (gurësh). Shih si ishte përfundimi i mëkatarëve!
85. Dhe te populli i Medjenit, Ne e dërguam Shuajbin, i cili tha: "O populli im! Adhuroni Allahun! Ju nuk keni zot tjetër përveç Tij! Ju ka ardhur një provë e qartë nga Zoti juaj. Matni dhe peshoni drejt dhe mos i lini njerëzit pa të drejtat e tyre, dhe mos bëni çrregullime në tokë pasi ajo është përmirësuar. Kjo është më mirë për ju, nëse jeni besimtarë."
86. "Mos rrini në çdo rrugë duke kërcënuar dhe duke penguar nga rruga e Allahut ata që besojnë në Të, dhe duke kërkuar ta bëni atë të shtrembër. Kujtoni kur ishit pak dhe Ai ju shumoi. Shihni si ishte përfundimi i keqbërësve!"
87. "Nëse një grup prej jush beson në atë që më është shpallur, ndërsa një grup tjetër nuk beson, atëherë bëni durim deri sa Allahu të gjykojë mes nesh, sepse Ai është gjykatësi më i mirë."
88. Paria e popullit të tij, të cilët ishin mendjemëdhenj, thanë: "O Shuajb! Ne do të të dëbojmë ty dhe ata që kanë besuar me ty nga vendbanimi ynë, ose do të ktheheni në fenë tonë." Ai tha: "Edhe nëse ne e urrejmë këtë?"
89. "Nëse kthehemi në fenë tuaj pasi Allahu na ka shpëtuar prej saj, atëherë ne do të kemi shpifur gënjeshtër kundër Allahut. Nuk është e mundur për ne të kthehemi në të, përveçse nëse e dëshiron Allahu, Zoti ynë. Zoti ynë ka përfshirë çdo gjë me dijen e Tij. Tek Allahu mbështetemi! O Zoti ynë, gjyko mes nesh dhe popullit tonë me të vërtetën, sepse Ti je gjykatësi më i mirë!"
90. Por paria e popullit të tij, që nuk besuan, thanë: "Nëse e ndiqni Shuajbin, me siguri do të jeni të humbur."
91. Atëherë i goditi një tërmet dhe ata mbetën të vdekur në shtëpitë e tyre.
92. Ata që e përgënjeshtruan Shuajbin u zhdukën sikur të mos kishin ekzistuar kurrë. Ata ishin ata që humbën.
93. Dhe ai (Shuajbi) u largua prej tyre dhe tha: "O populli im! Unë ju përcolla mesazhet e Zotit tim dhe ju këshillova. E si mund të pikëllohem për një popull jobesimtar?"
94. Ne nuk dërguam asnjë profet në ndonjë qytet, pa i goditur banorët e tij me fatkeqësi dhe vështirësi, me qëllim që ata të përuleshin.
95. Pastaj e zëvendësuam të keqen me të mirën, derisa ata u shtuan dhe thanë: "Edhe etërit tanë u goditën nga e keqja dhe nga e mira!" Atëherë, papritmas, i kapëm ata pa e ndjerë fare.
96. Dhe sikur banorët e qyteteve të kishin besuar dhe të ishin të devotshëm, Ne do t’u kishim hapur atyre begati nga qielli dhe nga toka. Por ata mohuan, prandaj i dënuam për atë që fituan.
97. A janë të sigurt banorët e qyteteve se dënimi Ynë nuk do t’u vijë natën, kur ata janë në gjumë?
98. Apo janë të sigurt banorët e qyteteve se dënimi Ynë nuk do t’u vijë ditën, kur ata janë duke u argëtuar?
99. A janë ata të sigurt ndaj planit të Allahut? Askush nuk është i sigurt ndaj planit të Allahut, përveç një populli të humbur.
100. A nuk u ka ardhur ende në mendje atyre që trashëguan tokën pas banorëve të saj, se po të kishim dashur, do t’i kishim ndëshkuar për mëkatet e tyre dhe do t’u mbyllnim zemrat, kështu që ata të mos dëgjonin?
101. Këto janë qytetet që Ne t’i tregojmë ty (o Muhamed) me lajmet e tyre. Me të vërtetë, të dërguarit e tyre u erdhën me prova të qarta, por ata nuk besuan, sepse më parë i kishin mohuar. Kështu Allahu vulos zemrat e mohuesve.
102. Ne nuk gjetëm te shumica e tyre ndonjë besnikëri në premtime, por gjetëm që shumica e tyre ishin të prishur.
103. Pastaj, pas tyre, Ne e dërguam Musain me shenjat Tona te Faraoni dhe paria e tij, por ata i mohuan ato. Shiko si ishte përfundimi i keqbërësve!
104. Musai tha: "O Faraon, unë jam i dërguari i Zotit të botëve!"
105. "Më takon mua të mos them për Allahun gjë tjetër veç së vërtetës. Ju kam sjellë një provë të qartë nga Zoti juaj, prandaj lëre popullin e Izraelit të vijë me mua."
106. Ai (Faraoni) tha: "Nëse ke sjellë ndonjë shenjë, atëherë na e trego, nëse je prej të sinqertëve."
107. Atëherë Musai e hodhi shkopin e tij dhe ai u shndërrua menjëherë në një gjarpër të vërtetë.
108. Dhe ai (Musai) nxori dorën e tij, e cila u bë e bardhë për shikuesit.
109. Paria e popullit të Faraonit tha: "Ky është një magjistar i shkathët!"
110. "Ai dëshiron t’ju nxjerrë nga toka juaj! Çfarë urdhëroni (o paria)?"
111. Ata thanë: "Shtyje për një kohë atë dhe vëllain e tij, dhe dërgo mbledhës në qytete,"
112. "Që të të sjellin çdo magjistar të aftë."
113. Dhe erdhën magjistarët te Faraoni dhe i thanë: "A do të ketë ndonjë shpërblim për ne nëse jemi ne fitimtarët?"
114. Ai (Faraoni) tha: "Po, dhe do të jeni me të afërmit e mi."
115. Ata (magjistarët) thanë: "O Musa! Ose hidhe ti (shkopin) ose do ta hedhim ne!"
116. Ai (Musai) tha: "Hidheni ju!" Dhe kur ata e hodhën, magjepsën sytë e njerëzve, i tmerruan ata dhe sollën një magji të madhe.
117. Dhe Ne i shpallëm Musait: "Hidhe shkopin tënd!" Dhe ai përpiu menjëherë atë që ata kishin trilluar.
118. Kështu e vërteta u bë e qartë dhe ajo që ata bënë u zhduk.
119. Atëherë ata (magjistarët) u mundën dhe u kthyen të përulur.
120. Dhe magjistarët ranë në sexhde.
121. Ata thanë: "Ne i besojmë Zotit të botëve."
122. "Zotit të Musait dhe Harunit."
123. Faraoni tha: "A i besuat atij para se t’ju jap leje unë? Kjo është padyshim një komplot që ju e keni kurdisur në qytet për të nxjerrë nga ai banorët e tij. Por ju do ta shihni!"
124. "Do t’ju pres duart dhe këmbët tuaja të kundërta dhe pastaj do t’ju kryqëzoj të gjithëve!"
125. Ata thanë: "Ne do të kthehemi te Zoti ynë."
126. "Ti hakmerresh ndaj nesh vetëm pse besuam në shenjat e Zotit tonë kur na erdhën. O Zoti ynë! Na jep durim dhe na bëj që të vdesim si muslimanë!"
127. Paria e popullit të Faraonit tha: "A do ta lësh Musain dhe popullin e tij që të sjellin çrregullime në tokë dhe të braktisin ty dhe zotat e tu?" Ai tha: "Ne do t’i vrasim djemtë e tyre dhe do t’i lëmë të gjalla gratë e tyre. Ne i kemi nën kontroll ata!"
128. Musai i tha popullit të tij: "Kërkoni ndihmë te Allahu dhe bëni durim! Padyshim, toka është e Allahut, Ai ia jep atë kujt të dojë prej robërve të Tij. Fundi është për të devotshmit."
129. Ata thanë: "Ne u dëmtuam para se të vije ti dhe edhe pasi erdhe ti." Ai tha: "Shpresohet se Zoti juaj do ta shkatërrojë armikun tuaj dhe do t’ju bëjë sundimtarë në tokë, që të shohë si do të veproni."
130. Dhe Ne e ndëshkuam popullin e Faraonit me thatësi dhe pakësim të frutave, që të merrnin mësim.
131. Kur u vinte ndonjë e mirë, thoshin: "Kjo është nga ana jonë." Por kur i godiste ndonjë e keqe, ia vishnin atë Musait dhe atyre që ishin me të. Në të vërtetë, e keqja e tyre ishte nga Allahu, por shumica e tyre nuk e dinin.
132. Ata thanë: "Çfarëdo shenje që të na sjellësh për të na magjepsur me të, ne nuk do të të besojmë."
133. Prandaj Ne dërguam mbi ta përmbytjen, karkalecat, morrat, bretkosat dhe gjakun – shenja të qarta, por ata ishin arrogantë dhe ishin popull keqbërës.
134. Kur i goditi ndëshkimi, ata thanë: "O Musa! Lutu për ne te Zoti yt, sipas premtimit që ka dhënë te ti! Nëse e largon prej nesh këtë ndëshkim, ne me siguri do të besojmë dhe do të lëmë të lirë bijtë e Izraelit me ty."
135. Por kur e larguam prej tyre ndëshkimin për një kohë të caktuar, ata menjëherë e shkelën premtimin.
136. Prandaj Ne i ndëshkuam ata dhe i fundosëm në det, sepse përgënjeshtruan shenjat Tona dhe nuk i kushtuan vëmendje atyre.
137. Dhe Ne ia dhamë popullit që ishte shtypur trashëgiminë e tokës lindore dhe perëndimore, të cilën e bekua Ne. Fjala e mirë e Zotit tënd u përmbush për bijtë e Izraelit, sepse ata ishin të durueshëm. Dhe Ne shkatërruam gjithçka që kishte ndërtuar Faraoni dhe populli i tij dhe çdo gjë që ata kishin ndërtuar.
138. Ne i kaluam bijtë e Izraelit përtej detit dhe ata arritën te një popull që adhuroi idhujt e tyre. Ata thanë: "O Musa! Na bëj edhe neve një zot siç kanë ata zota!" Ai tha: "Ju jeni një popull i paditur!"
139. "Ata që adhurojnë këtë do të shkatërrohen dhe ajo që bëjnë është e kotë."
140. Ai (Musai) tha: "A duhet të kërkoj për ju një zot tjetër përveç Allahut, kur Ai ju ka dhënë përparësi mbi popujt e tjerë?"
141. Dhe Ne ju shpëtuam nga njerëzit e Faraonit, të cilët ju mundonin me ndëshkime të rënda, duke vrarë bijtë tuaj dhe duke lënë të gjalla gratë tuaja. Kjo ishte një sprovë e madhe nga Zoti juaj.
142. Dhe Ne i caktuam Musait tridhjetë net dhe ia plotësuam me dhjetë të tjera, kështu që koha e caktuar nga Zoti i tij u bë dyzet net. Musai i tha vëllait të tij Harun: "Më zëvendëso te populli im, bëj drejtësi dhe mos ndiq rrugën e të prishurve!"
143. Dhe kur Musai erdhi në kohën e caktuar dhe foli me Zotin e tij, tha: "O Zoti im, më lejo të të shoh!" Ai (Allahu) tha: "Nuk mund të më shohësh, por shiko malin! Nëse ai qëndron i palëvizur në vendin e tij, atëherë do të më shohësh." Kur Zoti i tij u shfaq mbi malin, ai u bë copë-copë dhe Musai ra pa ndjenja. Kur u zgjua, tha: "I lartësuar je Ti! Unë pendohem tek Ti dhe jam i pari i besimtarëve!"
144. Ai (Allahu) tha: "O Musa! Unë të kam zgjedhur mbi njerëzit me mesazhet e Mia dhe fjalën Time, prandaj prano atë që të kam dhënë dhe bëhu mirënjohës!"
145. Dhe Ne ia shkruam atij në pllakat këshilla dhe shpjegime për çdo gjë: "Merre ato me vendosmëri dhe urdhëroje popullin tënd që t’i zbatojë më të mirat e tyre! Unë do t’ju tregoj vendbanimin e shkelësve."
146. Unë do t’i largoj nga rruga Ime ata që janë mendjemëdhenj padrejtësisht në tokë. Edhe nëse shohin çdo shenjë, ata nuk do të besojnë në të. Dhe nëse shohin rrugën e drejtë, nuk do ta ndjekin, por nëse shohin rrugën e gabuar, do ta ndjekin. Kjo ndodh sepse ata mohojnë shenjat Tona dhe nuk u kushtojnë vëmendje.
147. Dhe ata që mohojnë shenjat Tona dhe takimin me botën tjetër, veprat e tyre do të jenë të kota. A mos shpërblehen ata përveçse për atë që kanë bërë?
148. Dhe populli i Musait, pas tij, mori një viç prej ari për adhurim, i cili lëshonte një zë. A nuk panë ata se ai nuk u fliste dhe nuk i udhëzonte në rrugë të drejtë? Ata e morën atë për adhurim dhe u bënë të padrejtë.
149. Por kur e kuptuan gabimin e tyre dhe panë se kishin humbur, thanë: "Nëse Zoti ynë nuk na mëshiron dhe nuk na fal, ne me siguri do të jemi të humbur."
150. Kur Musai u kthye te populli i tij i zemëruar dhe i mërzitur, tha: "Sa keq që më zëvendësuat pas shkuarjes sime! A e nxitoni urdhrin e Zotit tuaj?" Dhe ai hodhi pllakat dhe e kapi vëllanë e tij për flokësh, duke e tërhequr drejt vetes. Ai (Haruni) tha: "O biri i nënës sime! Njerëzit më trajtuan si të pafuqishëm dhe gati më vranë. Mos më poshtëro para armiqve dhe mos më vendos me njerëzit e padrejtë!"
151. Ai (Musai) tha: "O Zoti im! Më fal mua dhe vëllanë tim dhe na mëshiro, sepse Ti je më i mëshirshmi i të mëshirshmëve!"
152. Ata që e adhuruan viçin, ata do të ndëshkohen nga Zoti i tyre me një zemërim dhe poshtërim në jetën e kësaj bote. Kështu i shpërblejmë ata që shpifin gënjeshtra.
153. Por ata që bënë vepra të këqija dhe më pas u penduan dhe besuan, Zoti yt është me siguri Falës dhe Mëshirëplotë.
154. Dhe kur zemërimi i Musait u qetësua, ai mori pllakat, në të cilat ishte udhëzimi dhe mëshira për ata që kishin frikë nga Zoti i tyre.
155. Dhe Musai zgjodhi shtatëdhjetë burra nga populli i tij për të takuar Zotin e tyre. Kur i goditi një tërmet, ai tha: "O Zoti im! Sikur të doje, do t’i kishe shkatërruar ata dhe mua më parë. A do të na shkatërrosh për atë që bënë disa prej nesh? Kjo është vetëm një sprovë e Jotja, me të cilën Ti e humb kë të duash dhe e udhëzon kë të duash. Ti je Mbrojtësi ynë, na fal dhe na mëshiro, sepse Ti je më i miri i falësve!"
156. "Na cakto mirësi në këtë botë dhe në botën tjetër! Ne jemi kthyer kah Ti!" Ai (Allahu) tha: "Dënimi Im e godet kë të dua, por mëshira Ime përfshin çdo gjë. Unë do ta caktoj atë për ata që ruhen nga mëkatet, japin zekatin dhe besojnë në shenjat Tona."
157. Ata që ndjekin të Dërguarin, Profetin analfabet, të cilin e gjejnë të përmendur në Teurat dhe Inxhil, i cili i urdhëron për të mirë dhe i ndalon nga e keqja, u lejon gjërat e pastra dhe ua ndalon të papastërtat, dhe ua heq barrën dhe prangat që ishin mbi ta. Ata që i besojnë atij, e ndihmojnë, e respektojnë dhe ndjekin dritën që është dërguar me të – ata janë të shpëtuarit.
158. Thuaj: "O njerëz! Unë jam i Dërguari i Allahut për ju të gjithë. Atij i përket sundimi i qiejve dhe i tokës. Nuk ka zot tjetër përveç Tij! Ai jep jetë dhe vdekje, prandaj besoni në Allahun dhe të Dërguarin e Tij, Profetin analfabet, i cili beson në Allahun dhe në fjalët e Tij, dhe ndiqeni atë që të jeni të udhëzuar."
159. Dhe nga populli i Musait ka një grup që udhëzon sipas së vërtetës dhe vepron drejtësisht.
160. Ne i ndamë ata në dymbëdhjetë fise, në popuj të veçantë. Kur populli i tij i kërkoi ujë, Ne i shpallëm Musait: "Bjeri gurit me shkopin tënd!" Dhe nga ai dolën dymbëdhjetë burime. Çdo fis e dinte vendin e vet të pirjes. Ne i mbuluam me re dhe u zbritëm mana dhe thëllëza: "Hani nga gjërat e mira që ju kemi dhënë!" Ata nuk na bënë padrejtësi, por i bënë padrejtësi vetes së tyre.
161. Dhe kur atyre iu tha: "Hyni në këtë qytet dhe hani nga begatitë e tij sa të doni, por hyni të përulur dhe thoni: ‘Falje!’ – që Ne t’ju falim gabimet tuaja. Do t’ua shtojmë shpërblimin atyre që bëjnë mirë."
162. Por ata që bënin padrejtësi e ndryshuan fjalën me një tjetër nga ajo që u ishte thënë, kështu që Ne lëshuam mbi ta një ndëshkim nga qielli, për shkak se ishin keqbërës.
163. Dhe pyeti ata për qytetin që ishte pranë detit, kur ata shkelën të shtunën, kur peshqit e tyre u vinin të shumtë ditën e së shtunës dhe ditët e tjera nuk vinin. Kështu Ne i sprovonim ata, sepse ishin popull keqbërës.
164. Dhe kur një grup prej tyre tha: "Pse i këshilloni një popull që Allahu do ta shkatërrojë ose do ta ndëshkojë me një ndëshkim të ashpër?" Ata thanë: "Që të kemi një justifikim para Zotit tonë dhe që ata të ruhen (nga mëkatet)."
165. Dhe kur ata e harruan atë që u qe kujtuar, Ne shpëtuam ata që ndalonin nga e keqja dhe i ndëshkuam mizorisht ata që bënin padrejtësi, për shkak se ishin popull i pabindur.
166. Kur ata e tejkaluan kufirin në atë që u ishte ndaluar, Ne u thamë: "Bëhuni majmunë të përçmuar!"
167. Dhe Zoti yt shpalli se do të dërgojë mbi ta deri në Ditën e Kiametit dikë që do t’i ndëshkojë me ndëshkime të rënda. Me të vërtetë, Zoti yt është i shpejtë në ndëshkim, por Ai është edhe Falës dhe Mëshirëplotë.
168. Ne i ndamë ata në grupe në tokë. Disa prej tyre ishin të drejtë, ndërsa disa të tjerë ishin ndryshe. Ne i sprovuam ata me të mira dhe të këqija, që të ktheheshin (te Allahu).
169. Dhe pas tyre erdhi një brez që trashëgoi Librin, por që i zgjidhte të mirat e kësaj bote dhe thoshte: "Do të na falet." E nëse atyre u vinte ndonjë tjetër e ngjashme, e merrnin atë. A nuk u është marrë premtimi në Libër se nuk do të thonë për Allahun veç të vërtetën? Ata studiuan çfarë ishte në të. Por shtëpia e botës tjetër është më e mirë për ata që ruhen. A nuk do të mendoni?
170. Dhe ata që i përmbahen Librit dhe falin namazin – Ne nuk e humbim shpërblimin e atyre që bëjnë mirë.
171. Dhe kur Ne ngritëm malin mbi ta, sikur të ishte një re dhe ata menduan se do të binte mbi ta, (Ne u thamë): "Merrni atë që ju kemi dhënë me vendosmëri dhe përkujtoni atë që është në të, që të mund të ruheni."
172. Dhe kur Zoti yt mori nga bijtë e Ademit, nga shpinat e tyre, pasardhësit e tyre dhe i bëri ata të dëshmojnë kundër vetvetes së tyre, duke u thënë: "A nuk jam Unë Zoti juaj?" Ata thanë: "Po, ne dëshmojmë!" Kjo është që të mos thoni në Ditën e Kiametit: "Ne nuk kishim dijeni për këtë."
173. Apo të mos thoni: "Etërit tanë kishin adhuruar idhuj më parë dhe ne ishim pasardhësit e tyre. A do të na ndëshkosh për atë që bënë ata të gabuarit?"
174. Kështu Ne i sqarojmë argumentet, që ata të mund të kthehen (te Allahu).
175. Tregoju atyre lajmin për njeriun të cilit ia dhamë shenjat Tona, por ai u largua prej tyre, kështu që shejtani e ndoqi atë dhe ai u bë një nga të humburit.
176. Dhe sikur të donim, do ta kishim ngritur atë me ato shenja, por ai u përmbajt pas tokës dhe ndoqi dëshirat e tij. Shembulli i tij është si shembulli i qenit: nëse e ndjek, ai lëpin gjuhën, dhe nëse e lë rehat, ai prapë lëpin gjuhën. Ky është shembulli i popullit që mohoi shenjat Tona. Pra, tregoje tregimin, që ata të mund të reflektojnë.
177. Sa i keq është shembulli i një populli që mohon shenjat Tona dhe bën padrejtësi ndaj vetes së tij!
178. Ai që Allahu e udhëzon, ai është i udhëzuar, por ai që Allahu e lë të humbur, ata janë të humburit.
179. Ne kemi krijuar shumë nga xhindët dhe njerëzit për Xhehenem. Ata kanë zemra me të cilat nuk kuptojnë, kanë sy me të cilët nuk shohin dhe kanë veshë me të cilët nuk dëgjojnë. Ata janë si bagëtia, madje edhe më të humbur. Ata janë ata që nuk i kushtojnë vëmendje.
180. Allahut i përkasin emrat më të bukur, prandaj thirreni Atë me ta dhe largohuni nga ata që i shtrembërojnë emrat e Tij. Ata do të ndëshkohen për atë që bënin.
181. Dhe nga ata që kemi krijuar, ka një grup që udhëzojnë me të vërtetën dhe e zbatojnë drejtësinë.
182. Dhe ata që i mohojnë shenjat Tona, do t’i çojmë gradualisht drejt ndëshkimit nga një rrugë që ata nuk e kuptojnë.
183. Dhe do t’u jap atyre afat, sepse plani Im është i fuqishëm.
184. A nuk mendojnë ata se shoku i tyre (Muhamedi) nuk është i çmendur? Ai është vetëm një paralajmërues i qartë.
185. A nuk shikojnë ata mbretërinë e qiejve dhe të tokës dhe çdo gjë që Allahu ka krijuar? Dhe se ndoshta afati i tyre është afruar? Atëherë, në çfarë fjale tjetër pas kësaj do të besojnë?
186. Ai që Allahu e lë të humbur, nuk ka asnjë që ta udhëzojë. Ai i lë ata në rebelimin e tyre, duke bredhur të verbër.
187. Ata të pyesin për Orën (Kiametin): "Kur do të vijë?" Thuaj: "Dijenia për të është vetëm te Zoti im. Askush nuk mund ta zbulojë kohën e saj, përveç Tij. Ajo do të vijë papritur." Ata të pyesin sikur ti ta dije atë. Thuaj: "Dijenia për të është vetëm te Allahu, por shumica e njerëzve nuk e dinë."
188. Thuaj: "Unë nuk kam pushtet mbi dobinë ose dëmin për veten time, përveç asaj që do Allahu. Sikur ta dija të fshehtën, do të kisha fituar shumë të mira dhe asnjë e keqe nuk do të më kishte prekur. Unë jam vetëm një paralajmërues dhe një lajmëtar i gëzueshëm për një popull që beson."
189. Ai është që ju krijoi nga një shpirt i vetëm dhe prej tij krijoi bashkëshorten e tij, që të gjente qetësi me të. Kur ai u bashkua me të, ajo mbeti shtatzënë me një barrë të lehtë dhe vazhdoi me të. Kur ajo u rëndua, ata të dy i lutën Allahut, Zotit të tyre: "Nëse na jep një fëmijë të shëndoshë, ne do të jemi falënderues."
190. Por kur Ai u dha një fëmijë të shëndoshë, ata i shoqëruan Atij shokë në atë që Ai u dha. Por Allahu është i lartë mbi atë që ata i shoqërojnë Atij.
191. A po i adhurojnë ata ata që nuk krijojnë asgjë, ndërsa vetë janë të krijuar?
192. Dhe ata nuk mund t’u ndihmojnë atyre dhe as nuk mund të ndihmojnë vetveten.
193. Dhe nëse i thërrisni ata për udhëzim, ata nuk do t’ju ndjekin. Njësoj është për ju, nëse i thërrisni ose heshtni.
194. Ata që ju i adhuroni në vend të Allahut janë thjesht robër si ju. Thirrini ata dhe le të përgjigjen nëse jeni të sinqertë!
195. A kanë ata këmbë me të cilat ecin, apo duar me të cilat kapin, apo sy me të cilët shohin, apo veshë me të cilët dëgjojnë? Thuaj: "Thirrini idhujt tuaj dhe kurdisni komplotin tuaj kundër meje dhe mos më jepni afat!"
196. Mbrojtësi im është Allahu, i cili e ka shpallur Librin, dhe Ai kujdeset për të drejtët.
197. Ata që i adhuroni në vend të Tij nuk mund t’ju ndihmojnë ju dhe as nuk mund ta ndihmojnë veten e tyre.
198. Dhe kur i thërrisni ata për udhëzim, ata nuk dëgjojnë; dhe i sheh ata duke të shikuar, por ata nuk shohin.
199. Fale atë që është e lehtë (tregohu i butë), urdhëro për mirë dhe shmangu nga të paditurit.
200. Dhe nëse djalli të nxit në ndonjë të keqe, kërko mbrojtje tek Allahu. Me të vërtetë, Ai është Gjithëdëgjues dhe i Gjithëdijshëm.
201. Me të vërtetë, ata që kanë frikë nga Allahu, kur i prek ndonjë tundim nga djalli, e kujtojnë Allahun dhe menjëherë e shohin të vërtetën.
202. Por vëllezërit e tyre (të djajve) i tërheqin ata në gabim dhe nuk pushojnë.
203. Dhe kur ti nuk u sjell një shenjë, ata thonë: "Pse nuk e ke shpikur vetë?" Thuaj: "Unë ndjek vetëm atë që më është shpallur nga Zoti im. Kjo është një dritë e qartë nga Zoti juaj, një udhëzim dhe mëshirë për një popull që beson."
204. Dhe kur të lexohet Kurani, dëgjojeni atë dhe rrini të qetë, që të mëshiroheni.
205. Dhe përmende Zotin tënd në veten tënde me përulësi dhe frikë, pa zë të lartë, në mëngjes dhe në mbrëmje, dhe mos u bëj prej atyre që janë të pavëmendshëm.
206. Me të vërtetë, ata që janë pranë Zotit tënd (engjëjt) nuk janë mendjemëdhenj për ta adhuruar Atë, por e lavdërojnë Atë dhe i bien në sexhde.